Του Δημήτρη Βεργίνη
Κι αν μπουν στο σπίτι σου, ποιο το πρόβλημά σου; Έχεις τίποτα να κρύψεις; Κι αν κοιμηθούν στο κρεβάτι σου, ποιο το πρόβλημά σου, έχεις κάποιον να κρύψεις; Κι αν διαβάζουν και τα προσωπικά σου μηνύματα στο κινητό, στις εφαρμογές του, αν βλέπουν φωτογραφίες σου, ποιο το πρόβλημά σου, έχεις κάτι να κρύψεις; Μην αντιδράς! Εξάλλου, αφού σε δέσουν, σου φορέσουν κουκούλα, σε χτυπήσουν, στο τέλος θα έρθει ο εισαγγελέας για να γίνουν όλα νόμιμα. Να αποκτήσουν επίφαση νομιμότητας τουλάχιστον. Μην αντιδράς. Έχεις τίποτα να κρύψεις;
Αφού σε σταματήσουν στη μέση του δρόμου, σου μιλήσουν με αγένεια, ψάξουν την τσάντα σου, το αυτοκίνητό σου, αφού σου κάνουν σωματικό έλεγχο, αφού σου κατεβάσουν το παντελόνι, το εσώρουχο, αφού σου κάνουν κολπικό και πρωκτικό έλεγχο, θα σε πάνε για τα τυπικά στην Ασφάλεια. Μην αντιδράς. Τι φοβάσαι; Οι κακοποιοί φοβούνται όταν τους πάνε στην αστυνομία. Εσύ έχεις τίποτα να κρύψεις;
Μου το ‘πε ο θείος μου: «αυτοί πήγαιναν γυρεύοντας, έμεναν δίπλα σε κατάληψη κι όταν τους χτύπησαν δεν άνοιξαν την πόρτα τους, σε εσένα γιατί να έρθουν, έχεις τίποτα να κρύψεις;». Μου το ‘πε ο συνάδελφος: «για έναν τυπικό έλεγχο τον σταμάτησαν, τι ήθελε να τους ζητήσει τα διακριτικά τους, έξυπνος το έπαιζε; Εκτός κι αν είχε τίποτα να κρύψει». Μου το ‘πε ο υπάλληλος στο πρακτορείο: «μπες μέσα, περνάει η πορεία σε λίγο, κουβαλάς και το κράνος, μη σε μπερδέψουν με αυτούς και σε μαζέψουν, αν και εσύ δεν έχεις τίποτα να κρύψεις, ε;».
Εσύ που είσαι αξύριστος, εσύ που φοράς μαύρα, εσύ που συχνάζεις σε συγκεκριμένες γειτονιές, σε συγκεκριμένα μαγαζιά, εσύ που κουβαλάς κράνος στη βόλτα σου, εσύ που είσαι αγόρι κι έχεις πιασμένο απ’ το χέρι το αγόρι σου στην έξοδό σας, εσύ που είσαι κορίτσι και φιλάς το κορίτσι σου στο μπαρ, εσύ που πας πανεπιστήμιο αλλά όχι στα πάρτι κομματικών οργανώσεων στη Μύκονο, εσύ που διαβάζεις τόσα βιβλία αναρχικών και κομουνιστών, εσύ που τρέχεις στα φεστιβάλ, που κάνεις ελεύθερο κάμπινγκ, που πας ακόμη σε πορείες, που ανεβαίνεις στα βουνά ενάντια σε επενδύσεις χρυσού ή ανεμογεννητριών, που σηκώνεις ανάστημα σε εργοδοτικές γαλέρες, εσύ δεν το καταλαβαίνεις ότι προκαλείς; Ότι παίζεις με την τύχη σου; Οικογένεια δεν έχεις να σου μιλήσει, να σε μαζέψει; Εσύ δεν καταλαβαίνεις ότι είσαι δυνάμει ένοχος για κάτι; Ότι παρακολουθείσαι ούτως ή άλλως; Εσύ, ποιον πας να ξεγελάσεις; Εσύ, κάτι ακόμη, κάτι πιο μεγάλο κρύβεις. Και ξέρεις; Κι αν νομίζεις δεν κρύβεις, εμείς θα το βρούμε. Γιατί σημασία έχει εμείς τι νομίζουμε. Να φοβάσαι, λοιπόν, γιατί θα το βρούμε.