Από τον Νίκο Νικολέτο
Γύρισε χθες.
Κουρασμένος, απομονωμένος στον ίσκιο τον δικό του,
Χωρίς λόγια, χωρίς κλεφτές ματιές.
Δεν ξένισε κανέναν αυτή η είσοδός του στο σπίτι.
Στο κατώφλι έχει γράψει με γράμματα για τυφλούς << Ενθάδε κείται το μέλλον σου>>
Ποιος, όμως, να παραιτηθεί από την αλλοτρίωση της κάθε στιγμής, της κάθε αναπνοής.. Ποιος μπορεί πράγματι να σταματήσει να κοιτάζει και να δει;
Ένας ανοίκειος ήχος που αμέσως σβήνει πίσω τους αντηχεί στα αυτιά τους,
Για μια στιγμή παρεκκλίνει από την μονοτονία η ζωή και πιστή στη φύση της ακροβατεί και πάλι μεταξύ επανάληψης, επανάληψης, επανάληψης..
Δεν άφησε σημάδι, δεν γνωρίζαμε.. Δύο σκέψεις μόνο, οι δύο τους προτάσεις.
Δεν γνωρίζουν, δεν θα μάθουν, είναι πολυτέλεια να ξέρουν.
Κυριαρχεί ο νόμος της άγνοιας. Και κυριαρχεί, και κυριαρχεί, και κυριαρχεί, και θα κυριαρχεί..
Γιατί όλο αυτό που βλέπω έχει όνομα.
Κενότητα το λένε.