Από τον Θανάση Ξένο
Στον τοίχο κόλλαγες τις φτέρνες
Και το κορμί σου τέντωνες
Το ψήλωμά σου έγραφες με μολυβιές
Ψήλωνες και ψήλωναν τα όνειρά σου
Μέτρο μόνο μισό πιο πάνω από τη γη
Και το φεγγάρι ζύγωσε κοντά σου
Πρώτη φορά κατέκτησες τον κόσμο
Απότομα η μεζούρα έμεινε μισή
Και τρόπο άλλον έπρεπε να βρεις
Για να μετρήσεις και να μετρηθείς
Τις νεραντζιές με τα παράξενα κλαδιά
Ξεκίνησες να βάζεις για σημάδια
Μιας που η γειτονιά γεμάτη ήταν
Από αυτές
Και κάθε μια που πέρναγες πιο πάνω
Σε πήγαινε ακόμη παραπέρα
Και ήταν ακόμη μία μέρα
Που έκανες τον κόσμο πιο μικρό
Στο τέλος που τον κατακτούσες
Και έφτασε η ώρα που νόημα δεν έβρισκες
Κάθετους δρόμους να μετράς
Αφού ήρθε καλοκαίρι
Και οι νεραντζιές όμορφα πια δε μύριζαν
Μιας που η εφηβεία και η νιότη
Άρωμα κάθε άλλο σκέπαζαν
Και ένα αγόρι σ’ άρεσε
Μέρα τη μέρα μέτραγες
Για να το συναντήσεις
Μα πως χτυπούσε η καρδιά
Δεν είχες τρόπο να μετρήσεις
Μέχρι που πήρες το φιλί
Και ο κόσμος έγινε δικό σου
Ήρθε μια νύχτα όμως μου έμεινες μονάχη
Και αντί μπροστά σου να μετράς και αυτά που θα ‘ρθουν να προσμένεις
Τις μέρες πέντε χάραζες, βουβή, κείνο το πρώτο το φιλί να περιμένεις
Αλλά αγάπησες ξανά και γίνηκε το τότε μια σταλιά
Και το παρόν μια ατέλειωτη λαλιά
Που σου ψιθύριζε
Ο κόσμος δεν τελειώνει
Άρχισες να ανοίγεις τα φτερά σου
Σε ένα νησί μακριά από τη γειτονιά σου
Τις μέρες μέτραγες μήπως σου βγει καμία παραπάνω
Άδικος κόπος
Λάθος δεν έκανες
Μα όταν γύρισες
Τον χάρτη άνοιξες
Και ο κόσμος φάνταζε μικρός
Και ο κόπος έγινε σκοπός
Τον κόσμο όλο να γνωρίσεις
Σε τόπους πήγες μακρινούς
Βιβλία αγόρασες σορούς
Ανθρώπους γνώρισες πολλούς
Μα αγάπη μια αναζητούσες
Και στο ταξίδι σου αυτό
Μια αλήθεια βρήκες
Δεν είναι ο κόσμος μας μικρός
Μικρό τον κάνουμε εμείς
Σε κάθε βήμα και σκαλί
Με μια αγκαλιά και ένα φιλί
ΥΓ: Στην Μαρία που κάνει τον κόσμο πιο μικρό.