By Nikos LeFou Pierrot Ziakas
Έχω βγάλει τα πόμολα από τις πόρτες να κλείνουν μια φορά γι’ αυτό διάλεξε όποια μεριά θες έτσι κι αλλιώς τα δωμάτια καταπίνουν τους φίλους μου και κομμάτι κομμάτι μας τρώνε των άλλων τα ρούχα να! Σήμερα ντύθηκα το δέρμα σου να θυμηθώ πώς είναι ν’ αγγίζεις έχω πάρει απο το πρωί τους δρόμους γιατί με ρώτησε η ανηψιά μου τί σημαίνει η λέξη “άπειρο” πρώτα σκέφτηκα το κορμί σου που όλο πάω να το συλλαβίσω και πιάνω τα χείλια μου για όσες λέξεις πέρασαν με κόκκινο από εκεί και τις πάτησαν ύστερα βλαστήμησα τη τύχη μου όπως ο Ντόνι Ντάρκο που κανείς δεν ξέρει πως έκοψε το πόδι του για γούρι. Τα τυχερά παιδιά έχουν άστρο οι αγέννητοι μια πιθανότητα να παραμείνουν έτσι οι υπόλοιποι πρώτα παίζουμε, μετά μαθαίνουμε και ψάχνουμε ποια ώρα θα δείξει το ρολόι ελπίζοντας κάτι να έρθει παρά πέντε έκτοτε βάζω δυο ξυπνητήρια το πρώτο για τη μέρα που θα είχαμε ξυπνήσει μαζί το δεύτερο για τη δουλειά σίγουρος πια πως η ζωή δεν έχει τρελό λαγό κι εγώ δεν κατάφερα τίποτα παρά το ελάχιστο / μια γωνία εκεί που τσακίζεται το χαρτί για να τρυπήσουν την μπροσούρα να! Τρυπήστε με κι εδώ κάντε όλες τις απαραιτητες εξετάσεις ή μη σκορπίστε με σαν κονφετί πείτε μου χρόνια πολλά πάρτε ένα κομμάτι και μάθετε πάνω μου ανατομία έτσι κι αλλιώς τα “πιο όμορφα όνειρα είναι ανώνυμα” μόνο που… ξέχασα το δικό σου ή δεν μου το χεις πει ακόμα ; Δεκέμβρησα / Φτου κι απ την αρχή.
Nikos Lefou Pierrot Ziakas