Tου Νικήτα Φεσσά
Το 1974 κάνει πρεμιέρα στη μεγάλη οθόνη ο Paul Kersey, με τη στωικά ανέκφραστη μορφή του αδέκαστου Charles Bronson. Πάνω από τέσσερις δεκαετίες αργότερα, o τεχνικά ιδιοφυής B-movάς Eli Roth του Hostel αποφασίζει ότι είναι καλή στιγμή για ένα remake, με πρωταγωνιστή τον Bruce Willis (πάντα χαρισματικός ως παρουσία, και δίνοντας μια περφόρμανς με αξιοσημείωτα λεπτές διακυμάνσεις, για τα δεδομένα του είδους και της βασικής ιστορίας) ως Kersey, και κάνοντας update την πλοκή ‘προνομιούχος συζύγος και μπαμπάς γίνεται ένοπλος εκδικητής και τιμωρός κακοποιών στοιχείων μετά τη φονική επίθεση που δέχεται η οικογένειά του από διαρρήκτες, ενόσω εκείνος δεν ήταν σπίτι’.
Εδώ ο χαρακτήρας του Kersey είναι χειρουργος ιατρός (στην ορίτζιναλ εκδοχή είναι αρχιτέκτονας) που σώζει ζωές τόσο αστυνομικών, όσο και εγκληματιών, όπως τον υποχρεώνει ο όρκος του Ιπποκράτη. Η Νέα Υόρκη έγινε Σικάγο. Έχει όμως αλλάξει και το πολιτικοκοινωνικοπολιτισμικό περικείμενο: στην Αμερική του σήμερα συνεχίζονται –και πληθαίνουν– τα περιστατικά μαζικών δολοφονιών από ένοπλους σε σχολεία, ενώ ως αντίμετρο ο Τραμπ σκέφτεται να εξοπλίσει τους δασκάλους.
Η ταινία του Roth είναι αρκετά διασκεδαστική, και σε σημεία φανερώνει έναν σκηνοθέτη μέτρ τόσο του gore (σήμα κατατεθέν η σκηνή βασανισμού) όσο και του σασπένς (βλ. την ιδιαίτερα καλογυρισμένη σκηνή της διάρρηξης). Παρακολουθείται τόσο ως θρίλερ δράσης, ως πορνογράφημα όπλων, όσο και ως παρωδία της σύγχρονης αμερικανικής κουλτούρας (των όπλων)—κάτι που την καθιστά ταυτόχρονα ελαφριά στο στομάχι, όσο και δυνητικά επικίνδυνη. Προσφέρει την κλασική αφήγηση ‘οργίλος λευκός ευνουχισμένος μεσήλικας άνδρας αποφασίζει να πάρει εκδίκηση από τον άδικο ντουνιά’ (θυμηθείτε και το Falling Down, με τον Michael Douglas), αλλά συχνά διαμεσολαβημένη (ο Roth χρησιμοποιεί αληθινούς ραδιοφωνικούς σχολιαστές), και κλείνοντας συνεχώς το μάτι στ@ν θεατή, θυμίζοντάς του/της ότι παρακολουθεί μια φαντασίωση που δεν μπορεί κανείς να την πάρει στα σοβαρά.
Τουτέστιν, ναι, ως ‘κείμενο’ το Death Wish είναι γενικώς αντιδραστικό (κυρίως στο κομμάτι της φυλετικής αναπαράστασης, όσο κι αν προσπαθεί να φανεί ‘ουδέτερο’), αλλά παράλληλα δεν αντέχεται και η κλάψα και η ηλιθιότητα των liberal κριτικών που θα θεωρήσουν ότι τώρα που είδαν τον Bruce Willis με κουκούλα (σκεφτείτε Unbreakable + Punisher) να γαζώνει κάποιον στην οθόνη αφού πρώτα πετάξει εξυπνακίστικη ατάκα θα πάνε όλοι οι ρεπουμπλικάνοι να αρματωθούν, και οι σατανικοί χάκερ του Πούτιν θα στερήσουν από την Oprah μας τον Λευκό Οίκο στις επόμενες προεδρικές.
Βαθμολογια 3/5
Ευχαριστούμε τον κινηματογράφο Τρία Αστέρια για τη φιλοξενία