του Μάκη Γεφυρόπουλου
Στον Ψυχρό Πόλεμο (Cold War-2018), του Πάβελ Παβλικόφσκι, ο έρωτας της ιστορίας μας ταξιδεύει συνεχώς μέσα από τις στενωπούς του αρχαίου δράματος και τις συμπληγάδες του σύγχρονου καθεστωτικού ολοκληρωτισμού για να φτάσει, αν και πληγωμένος, στο τελευταίο απάγκιο της αποδοχής. Στο καταφύγιο της πλέριας αγάπης.
Η ερωτική οδύσσεια των δύο νεαρών ταλαντούχων Πολωνών καλλιτεχνών, ξεκίνησε ως μία άτακτη σπίθα φωτιάς που τόλμησε και άναψε θαρραλέα μέσα στο σκοτάδι, φωτίζοντας έτσι μεγαλόπρεπα τις καρδιές των θεατών, αψήφησε παράλληλα και όλες τις κακουχίες και τα ιδεολογικά κολλήματα ενός κόσμου που κατέρρεε συθέμελα, μην αντέχοντας ο άμοιρος το βάρος της ανθρώπινης ιδεολογικοπολιτικής σύγχυσης.
Η μικρή σπίθα τανύστηκε από τα εγωιστικά πάθη, και τις μικροπολιτικές της επιβίωσης, τόσο πολύ ώστε υποχρεώθηκε να θυσιάσει προς στιγμήν ακόμη και το συναισθηματικό νέκταρ στο βωμό μίας ατέρμονης οδύνης που μόνο πόνο και δάκρυα προξένησε στις ευαίσθητες περιοχές της ψυχής των πρωταγωνιστών μας.
Η σπίθα σε πείσμα της εκφυλισμένης κοινωνικής πειθαρχίας, σε πείσμα της ταλανισμένης από την έπαρση φλόγας, κάτι που προξενεί το αυθεντικό ταλέντο, γιγάντωσε και έκαψε στο διάβα της όλα τα προσκόμματα που επιχείρησαν να μπουν ανάμεσα στους ερωτευμένους ταξιδιώτες.
Άνθρωποι και χαφιέδες, μίση και λυκοφιλίες. Χρήματα και δόξα. Όλα αποτέλεσαν απλά μερικά σκαλοπάτια, στο δρόμο προς την επίπονη ευτυχία.
Πίσω από τις μακιγιαρισμένες με τις κοινωνικές συμβάσεις φλούδες της παράταιρης ουσίας, κρύβεται η αληθινή πεμπτουσία του ανθρώπινου μεγαλείου.
Ο έρωτας είναι το ζωτικό καύσιμο που κινητοποιεί το ανθρώπινο όραμα ακόμα και όταν αυτό καταπατείται βιαίως από την άτεγκτη αναλγησία και η αγάπη αυτή που προσφέρει το νέκταρ της αθανασίας σε όλες τις περιπλανώμενες και βασανισμένες υπάρξεις που την αποζητούν με επιμονή και ελπίδα.
Η αγάπη συνεχίζει να αναπνέει ζωηρά μέσα στις στάχτες της σχιζοφρένειας. Ο «πόλεμος» για αυτή θα είναι πάντοτε θερμός και θα γίνεται με τα φιλιά και τα χάδια. Με τα κορμιά που ενώνονται για να ανακαλύψουν τη ζωή μέσα από τον συγκινησιακό «θάνατο» της απόλυτης έκστασης.
Η Ζούλα (Joanna Kulig) και ο Βίκτωρ (Tomasz Kot) δε δίστασαν ούτε στιγμή, ακόμα και μπροστά στο μαρτύριο που προξενεί στο λιγόψυχο σώμα το βασανιστήριο της καθεστωτικής αβελτηρίας, να ζήσουν με όλη τους την υπαρξιακή ολότητα το ασίγαστο όνειρο που τράνταξε συθέμελα και για πάντα τη συναισθηματική τους αγωνία, διαπερνώντας έτσι τις παρυφές του στείρου καθωσπρεπισμού για να φτάσει να αγκαλιάσει επιτέλους την κρυστάλλινη μέθεξη.
Αγωνία που μέχρι τη στιγμή της καρμικής τους γνωριμίας, έβρισκε διέξοδο προσωρινά μέσω της καλλιτεχνικής τους φύσης. Οι φόβοι και τα άγχη τους βρήκαν ίαση μονάχα όταν η μουσικότητα της ψυχής τους ενώθηκε με το πορφυρό ορμητικό ποτάμι του ερωτικού τους δεσμού, σε μία απρόσκοπτη σχέση που στάθηκε θαρραλέα αντιμέτωπη ακόμη και αν είχε απέναντί της τα σκληροπυρηνικά γρανάζια της απηνούς γραφειοκρατίας.
Οι μεγάλοι έρωτες εξάλλου, όπως και η ζωή που αναπνέει απελευθερωμένη από τα βαρίδια της εκάστοτε εξουσιαστικής μανίας, δε γνωρίζουν κανένα αφέντη και δε σκύβουν το κεφάλι μπροστά σε καμία απολυταρχική μπότα.
Ακολουθούν πιστά μονάχα τις επιταγές του συναισθήματος και είναι ικανοί να φτάσουν μέχρι τον θάνατο για να το πετύχουν, στις θλιβερές εκείνες των περιπτώσεων όπου η ζωή εμφανίζεται ασφυκτικά περιορισμένη για να φιλοξενήσει οτιδήποτε άλλο πέρα από τον «συνηθισμένο», απονενοημένο πόνο.
Βαρσοβία. Παρίσι. Γιουγκοσλαβία. Το ερωτικό κάλεσμα δε γνωρίζει κράτη και δεν περιχαρακώνεται σε πόλεις. Προτιμά την ανθρώπινη επαφή και μαγνητίζεται από το κελαρυστό γέλιο που μόνο τα ερωτευμένα χείλη μπορούν να προσφέρουν απλόχερα στην πλάση, έτσι λάγνα τρυφερά, κάθε φορά που αγγίζονται απαλά μεταξύ τους.
Ο Ψυχρός Πόλεμος είναι ένα σπαρακτικό φιλμ που κινείται παιχνιδιάρικα συνεχώς από το αισθησιακό μιούζικαλ στην κατασκοπευτική περιπέτεια και συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όλους εσάς που επιθυμείται να χαθείτε για λίγες ώρες στους δαιδαλώδεις διαδρόμους μίας αυθεντικής ονειροφαντασίας που απλώνεται με τρόπο μοναδικό και ανεξάρτητο τελικά από όλες τις παράταιρες ψυχροπολεμικές καταστάσεις, πάνω στον κινηματογραφικό ασπρόμαυρο καμβά των γνώριμων κοινωνικοπολιτικών παιχνιδιών εξουσίας που διαδραματίζονται ανάμεσα στους εκάστοτε ανέραστους παγκόσμιους επικυρίαρχους.
Η ζωή είναι ερωτικά αυτοδίδακτη και βιώνεται στο έπακρο, πάνω στα ιδρωμένα κρεβάτια και έξω στους νοτισμένους δρόμους, μακριά από τα αποπνικτικά σφαγεία των μαχών.