Από το Πρόβατο όχι Αρνί
Το στόρυ; Αυτό θέλετε; Ε ναι, είναι μια ιστορία αγάπης για «μεγάλους» όπως διαφημίστηκε. Ο ένας, συγγραφέας που δεν μπορεί να μείνει μόνος του. Ανασφάλειες παντού. Ερωτεύσιμος κι ερωτιάρης. Με την πρώτη ματιά δίνεται στη Νάταλι Πόρτμαν. Κάνει σχέση μαζί της. Λίγο καιρό αργότερα γνωρίζει την άλλη. Φωτογράφος. Μεγαλύτερή του. Τον θέλει. Τον ερωτεύεται. Ανασφάλειες παντού. Κι αυτή. Ίσως, κυρίως αυτή. Καταλήγει σαν από φάρσα με τον Κλάιβ Όουεν. Δυο ζευγάρια, δυο γυναίκες, δυο άντρες είναι τα κλικ που αφορούν στον έρωτα. Λίγο μπερδεμένα όμως, λίγο πιο σύνθετα από απλές διασταυρώσεις. Να τα κάνω πιο απλά: η Πόρτμαν και στο κοίταγμα του συγγραφέα πεθαίνει από πόθο. Η άλλη δεν έχει ζωή έξω απ’ τη σκέψη της γι’ αυτόν. Δεν είμαι σίγουρος αν προτιμάει να τον θέλει ή να είναι μαζί του. Κλασική περίπτωση ερωτικής παράκρουσης. Φυσιολογικά πράγματα. Ο συγγραφέας αγαπάει την Πόρτμαν. Στην αρχή νόμιζε την ερωτεύτηκε. Μετά είδε την άλλη. Κόλλησε. Κατάλαβε τι σήμαινε δαγκώνω το στομάχι μου και το φτύνω στην απουσία της. Ο Κλάιβ Όουεν εξωτερικά, φαινομενικά πιο σκληρός. Ουσιαστικά, ευαίσθητος και δοσμένος ολοκληρωτικά στη φωτογράφο. Ας πούμε στο δικό τους ζευγάρι, το ανάλογο της Πόρτμαν. Ο Τζουντ Λο είναι ο συγγραφέας. Η Τζούλια Ρόμπερτς η άλλη.
Έξω απ’ το στόρυ. Closer. Πόσο ακόμη; Πόσο περισσότερο; Και γιατί κάθε φορά που η ένωση επιτυγχάνεται, μιαν αλήθεια εμφανίζεται και τα κάνει όλα μαντάρα; Επικεντρώνομαι στον Τζουντ Λο. Πόσες ανασφάλειες αγόρι μου; Πόσες ακόμη; Κι εν τέλει, αφού τη θες, αφού σε θέλει, τι θες να μάθεις αν πηδήχτηκε μαζί του; Μικρόβιο στο μυαλό σου; Βγάλτο, σκότωσέ το, εξαφάνισέ το. Μα… ο έρωτας είναι η αλήθεια; Μαλακίες. Ο έρωτας είναι το αντίκρυ σου. Τι σημασία έχει πού ήταν χτες βράδυ, τι σημασία έχει αν κάποτε έπεσε στο βούρκο; Κοίταξέ την. Κοίταξέ τες. Και τη μία και την άλλη. Αφού είναι μπρος σου και τις βλέπεις να λιώνουν, να πεθαίνουν, να ανασαίνουν με tattoo στον αέρα που εξέρχεται το όνομά σου, τι τα θες τα υπόλοιπα; Το μυαλό. Το μυαλό δεν ησυχάζει. Ναι αλλά στο τέλος θα μείνεις εσύ και το γαμημένο μυαλό σου. Κάτσε και κλαίγε. Κάτσε και πέθανε. Να στο πω εγώ αλλιώς; Έρωτας είναι να έχει σε όλη σας την κοινή ζωή έναν φάκελο πάνω στο τραπέζι. Έναν φάκελο που μέσα να λέει κάτι που αν το διαβάσεις, ξέρεις ότι θα χωρίσετε. Αυτή δε θέλει να στο πει αυτό. Με τον φάκελο όμως σου δίνει την επιλογή να το μάθεις. Την βλέπεις εκεί, στο καθεμέρα σου, ερωτευμένη με σένα. Είσαι ευτυχισμένος μαζί της. Το μυαλό σου όμως διαρκώς σε τσιγκλάει να τον ανοίξεις. Να τα γαμήσεις όλα. Θα το κάνεις; Τη θες; Δε θα το κάνεις. Αλλιώς στο ξαναλέω: Μόνος σου θα μείνεις. Κι αυτό θα σου αξίζει.
Θέλετε trivia; Η ταινία είχε δυο υποψηφιότητες για Όσκαρ. Δεύτερου αντρικού ο Κλάιβ Όουεν, δεύτερου γυναικείου η Νάταλι Πόρτμαν. Πήρε δυο Χρυσές Σφαίρες για τους συγκεκριμένους ρόλους. Είχε και για soundtrack εκείνο το “The blower’s daughter” του Damien Rice. I can’t take my eyes of you. Όχι εγώ Julia. Δεν είσαι δα και η Marion. Για τον Jude Law λέω.