Συντάκτης: Νικήτας Φεσσάς

(φωτογραφία από την σημερινή παρέλαση) Μετάφραση: Νικήτας Φεσσάς Βλέποντας αυτή τη φωτό από τη σημερινή παρέλαση, μου ‘ρθε στο μυαλό η διάσημη σημειωτική ανάλυση εξωφύλλου του Paris Match, πάνω από πενήντα χρόνια πριν, από τον Roland Barthes: “Είμαι στο κουρείο , και μου προσφέρεται ένα τεύχος του Paris- Match. Στο εξώφυλλο, ένας νεαρός νέγρος χαιρετά φορώντας τη γαλλική στολή, με τα μάτια του να κοιτούν προς τα επάνω, πιθανόν εστιασμένα σε κάποια πτύχωση της τρικολόρ . Όλα αυτά είναι το νόημα της εικόνας. Αλλά, αφελώς ή όχι , βλέπω πολύ καλά τι σημαίνει για μένα: ότι η Γαλλία είναι μια…

Της Gesine Schwan,  10 Φεβρουαρίου του 2015 Από τον ιστότοπο Social Europe, μετάφραση Νικήτας Φεσσάς Στο έργο του ‘Κριτική της Κριτικής Δύναμης’, ο Immanuel Kant αναφέρει τρία αξιώματα για την ρεπουμπλικανική σκέψη που πρέπει να ακολουθούνται συλλογικά: α) να σκέφτεται κανεις για τον εαυτό του, β) να σκέφτεται με τον τρόπο του άλλου και γ) να είναι πάντα κανείς σε αρμονία με τις  δικές του σκέψεις. Το δεύτερο αξίωμα αφορά «έναν εκτεταμένο τρόπο σκέψης» ή αλλιώς τη δικαιοσύνη. Αυτή τη στιγμή, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών παραβιάζει κατάφωρα αυτή την αρχή. Αρκετές φορές τις τελευταίες ημέρες έχει αδέξια ισχυριστεί, ότι οι…

Του JOHN CASSIDY Μετάφραση από το New Yorker για το Νόστιμον Ήμαρ:  Νικήτας Φεσσάς Θα ήθελα πάρα πολύ να είχα κρυφακούσει τί ειπώθηκε στη συνάντηση της περασμένης Πέμπτης στο Βερολίνο μεταξύ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, και του Γιάνη Βαρουφάκη, ομολόγου του στη νέα αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας. Για χρόνια τώρα, ο Σόιμπλε απολαμβάνει τον ρόλο του ως Andrew Mellon της Ευρώπης, ένας συντηρητικός μπαμπούλας που αντιτίθεται σθεναρά σε κάθε απόκλιση από τις πολιτικές λιτότητας. Ο Βαρουφάκης, ακαδημαϊκός οικονομολόγος και blogger που ανέλαβε τα καθήκοντά του μετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της περασμένης εβδομάδας, κάνει…

Σαν σήμερα, πριν από 106 χρόνια, γεννιέται στο Παρίσι η φιλόσοφος Simone Weil, της οποίας ο βραχύς αλλά αξιομνημόνευτος βίος ταιριάζει σχεδόν τέλεια στο ιδανικό που είχε στο μυαλό του ο Antonio Gramsci όταν μιλούσε για τον ‘οργανικό διανοούμενο’ που υπερασπίζεται με λόγια και έργα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Για τον Gramsci, ο συγκεκριμένος τύπος οργανικού διανοούμενου- ο ‘οργανικός’ αντιδιαστέλλεται με τον ‘παραδοσιακό διανοούμενο’ (πιθανώς ο ελιτιστής Ράμφος βλέπει τον εαυτό του ως τέτοιο, αν κρίνουμε από την πρόσφατη ρήση του ‘δεν υπάρχουν τάξεις’, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται επίσης περί οργανικού διανοουμένου που υποστηρίζει, ωστόσο, σε αυτή την περίπτωση…

Έχει ενδιαφέρον ότι τα δύο προεκλογικά σποτ της ΝΔ και των ΑΝΕΛ έχουν ως σκηνικό μια παιδική ουτοπία, μια φαντασίωση της παιδικής ηλικίας. Ο τρόπος που έχουν γυριστεί, ο φωτισμός πίσω από τις φιγούρες  που τους δίνει μια ονειρική αύρα, τα ζεστά χρώματα, η φωτογραφία, η μουσική, η φωνή του Σαμαρά και του Καμμένου, η αναπαράσταση του χώρου, δημιουργούν μια αίσθηση ασφάλειας, πλησμονής, προστασίας και θαλπωρής.  Πρόκειται για χώρους ευχαρίστησης/απόλαυσης.  Πώς μπορούν να ερμηνευθούν αυτές οι αναπαραστάσεις, τί θα μπορούσαν να σημαίνουν, σε σχέση με έναν νέο- και διόλου κολακευτικό για το πώς βλέπουν τα συγκεκριμένα κόμματα τον Έλληνα κ…

Στα πλαίσια της συνεχιζόμενης συζήτησης με αφορμή την επίθεση στα γραφεία του Charlie Hebdo, μια συζήτησης με πολλές διαστάσεις η σημασία των οποίων υποβαθμίζεται όταν περιοριζόμαστε σε απλοποιητικούς δυϊσμούς μέσω επικίνδυνων αναγωγισμών (Διαφωτισμός/αδιαπέραστη Ετερότητα, ορθολογισμός/δογματισμός, πολιτισμικός ιμπεριαλισμός/οριενταλισμός και ‘ευγενείς άγριοι’, αξιακός οικουμενισμός/μερικότητες, πολυπολιτισμική ανεκτικότητα/φονταμενταλισμός), θα ήθελα να αναφερθώ σε μια όχι ιδιαίτερα γνωστή περίπτωση όπου η Τέχνη (και συγκεκριμένα η Εβδομη) επέδειξε αξιοθαύμαστη ευαισθησία και ευρηματικότητα στην αναπαράσταση του -για το Ισλάμ- μη αναπαραστάσιμου: του Προφήτη Μωάμεθ. Η ταινία ‘Το Μήνυμα’/‘The Message’ (1976/1977) εξιστορεί το έπος του Μωάμεθ, χωρίς ο τελευταίος να απεικονίζεται ή ακόμα και να ακούγεται ούτε σε…

Του Νικήτα Φεσσά

  2014: H Σαπουνόπερα του Διαστήματος Αν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Κρίστοφερ Νόλαν είναι για έλλειψη φιλοδοξίας. Από το Following (το παρθενικό του project με μηδαμινό budget), το Μemento, την τριλογία του Σκοτεινού Ιππότη, το Prestige, έως το Inception και το πρόσφατο Interstellar, είναι έκδηλη η αγωνία του να ξεπεράσει τον εαυτό του, με τα καλά και τα κακά που αυτό συνεπάγεται. Στο Prestige, το μίγμα μερικών αρκετά πολύπλοκων ιδεών, πρωταγωνιστών-σταρ και blockbuster διασκέδασης και δράσης  ήταν συναρπαστικό, το πείραμα είχε πετύχει. Ωστόσο στο Inception τα πράγματα είχαν ήδη αρχίσει να προδιαγράφουν…

Οι φυλετικές διαστάσεις του διαδικτυακού φεμινιστικού ακτιβισμού  – Του Νικήτα Φέσσα Πρόσφατα κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο ένα βίντεο που καταγράφει τη σεξουαλική παρενόχληση που υφίσταται μια γυναίκα που κυκλοφορεί για 10 ώρες στους δρόμους της Νέας Υόρκης.  Το πείραμα έγινε στα πλαίσια μιας ευρύτερης καμπάνιας της οργάνωσης Hollaback που αφορά την σεξουαλική βία κατά των γυναικών στο δρόμο. Μια κρυφή κάμερα, τοποθετημένη προφανώς  σε κάποιον συνεργάτη της γυναίκας, ο οποίος περπατάει μπροστά της,  καταγράφει  αυτή την περιήγηση σε δρόμους του κεντρικού Μανχάταν. Η γυναίκα είναι ντυμένη με παντελόνι και t-shirt. Στο τέλος του βίντεο αναφέρεται ότι τα περιστατικά ‘catcalling’ ήταν περισσότερα από…