Συντάκτης: Μιχάλης Θεοδοσιάδης

Η πιθανότητα εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ ή και την Ευρωπαϊκή Ένωση (γνωστή και ως Grexit) επιστρέφει στο «δημόσιο» διάλογο συνοδευόμενη από απειλές και κινδυνολογίες περί Αρμαγεδδώνα (όπως διατείνεται ο χώρος του «αντιλαϊκισμού» της κεντροδεξιάς αλλά και της «φιλοευρωπαϊκής» κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), ενώ πολλές φορές – κυρίως από κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, μαζί και του ΚΚΕ – υιοθετείται ως βάσιμη αντιπρόταση στην καταστρεπτική ευρωλιτότητα. Στο άρθρο αυτό θα συζητηθούν μερικοί λόγοι για τους οποίους η χρήση της παραγράφου 1 του άρθρου 50 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση – «κάθε κράτος μέλος μπορεί να αποφασίσει να αποχωρήσει από την Ένωση,…

Τη στιγμή που γράφεται το συγκεκριμένο άρθρο οι διαπραγματεύσεις της νέας κυβέρνησης με τους εταίρους βρίσκονται σε εξέλιξη. Το ποιά θα είναι πραγματικά η έκβαση αυτής της διαδικασίας ουδείς γνωρίζει, δεδομένου ότι α) οι συνομιλίες ξεκίνησαν μόλις πριν από μια βδομάδα και β) η κυβέρνηση, σε αντίθεση με την εικόνα που είχε δείξει προεκλογικά – ότι δήθεν πρόκειται για μια ομάδα αερολόγων δονκιχωτιστών – φαίνεται πως ακολουθεί σαφές σχέδιο, που, ωστόσο, δεν είμαστε σε θέση γνωρίζουμε. Έτσι λοιπόν, οι εκβιασμοί της Γερμανικής ηγεσίας για αμαχητί παράδοση, η απόφαση της ΕΚΤ να σταματήσει να δέχεται ομόλογα από την 11η του Φλεβάρη,…

Καθώς η ημέρα των εκλογών πλησιάζει, οι πολιτικές συζητήσεις σημαδεύονται με όλο και εμφατικότερο τρόπο από σχόλια για τον λαϊκισμό. Οι εξαγγελίες των πολιτικών δυνάμεων του λεγόμενου «κέντρου» μιλούν συνεχώς για ανάγκη συσπείρωσης όλων των «σοβαρών» μπλοκ απέναντι στην άνοδο των λαϊκιστικών σχημάτων (όπως για παράδειγμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α) που δήθεν απειλούν τη χώρα και το έθνος με πραγματική κατάρρευση. Με βάση το δικό τους σκεπτικό, οι πολιτικές επιλογές του λαϊκισμού αποτελούν βασική αιτία κάθε καταστροφής, καθώς επενδύουν στο δημαγωγικό λόγο, στο συλλογικό συναίσθημα οργής και αγανάκτησης, παρά στη λογική και τον κοινό νου, ή στο «ρεαλισμό» και την «υπευθυνότητα» αναφορικά…

Του Μιχάλη Θεοδοσιάδη

Στις αρχές του καλοκαιριού χιλιάδες κρατούμενοι από τις φυλακές όλης της χώρας ξεκίνησαν απεργία πείνας διεκδικώντας την απόσυρση του νομοσχεδίου για τις ειδικές συνθήκες κράτησης. Οι κρατούμενοι, παρότι το νομοσχέδιο κατατέθηκε και υπερψηφίστηκε, πραγματοποίησαν μια από της μεγαλυτερες απεργιες πείνας στο Ελλαδικό χώρο και διήρκησε 5 μέρες. Ιστορική ανάδρομη της απεργίας πείνας ως μέσο αγώνα Παρόλο που από τα τέλη του 20ου αιώνα έως σήμερα σε όλο τον κόσμο αυξάνονται οι απεργίες πείνας ως έσχατο μέσο παθητικής αντίστασης και αγώνα, η ιστορία των πρώτων απεργιών πεινάς μας πάει πολύ πίσω. Στις πρώτες απεργίες πείνας κατατάσσονται οι μαζικές νηστείες των Αμερικανών…

Πού οδηγεί ο άκριτος θεωρητικοκεντρισμός, αυτός ο σχηματικός τρόπος ερμηνείας της εν γένει πραγματικότητας, που συχνά υιοθετείται και αναπαράγεται από τις διάφορες ακροδεξιές και Σταλινικές γκρούπες; Με ποιόν τρόπο ο κομφορμισμός της ιδιώτευσης ανακυκλώνεται ακόμα και μέσα από τους παραδοσιακούς επαναστατικούς ή αντικαθεστωτικούς (μέ ή χωρίς εισαγωγικά) χώρους; Στο άρθρο αυτό θα συζητηθεί πώς αυτή η τάση εντείνει όλο και περισσότερο την ιδεολογική περιχαράκωση (ως φυσικό επακόλουθο του μανιχαϊστικού οπαδισμού που συνεχώς ανακυκλώνεται κάτω από τις αποφθεγματικές, ταυτολογικές – και συχνά αυταρχικές και μισαλλόδοξες – διατυπώσεις ενός άκαμπτου συνόλου ιδεών και αντιλήψεων που υιοθετούνται αβασάνιστα) αναπαράγοντας έτσι και διαιωνίζοντας το…

ΕΙΣΑΓΩΓΗ Εν έτει 2014, διαπιστώνεται πως ο Μαλάκας παραμένει διαχρονικά πιστός στις ιστορικές του συνήθειες: την εθελοδουλεία, την αναπαραγωγή της κυρίαρχης κουλτούρας, την «εθελοντική» στράτευση του στην πλευρά των καταπιεστών. Έτσι, µόλις 40 έτη µετά την πτώση της τελευταίας εν Ελλάδι δικτατορίας, συναντούμε ακόμη νοσταλγούς της δολοφονικής φάρσας που ακούει στο όνομα «δικτατορία των συνταγματαρχών». Ακούμε συχνά για τα «παραμύθια του Πολυτεχνείου» (ακόμη κι από θεσμικούς παράγοντες του Κράτους ,όπως ο πρώην υπουργός Υγείας,  Ά.Γεωργιάδης) που µάλιστα  βρίσκουν υποστηρικτές σε ένα διευρυμένο, αν και πιθανότατα μειοψηφικό, μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Το κλισέ «ένας Παπαδόπουλος µας χρειάζεται» είχαµε συνηθίσει να το…

Οκτώβριος 2010: Θύελλα αντιδράσεων ξεσπά έπειτα από τις δηλώσεις της Γερμανίδας Καγκελάριου Άντζελα Μέρκελ, αναφορικά με το μεταναστευτικό ζήτημα και την πολυπολιτισμική Δυτική πραγματικότητα: «Η Γερμανία είναι μία χώρα που ζήτησε εργάτες τη δεκαετία του ΄60. Για λίγο κοροϊδεύαμε τον εαυτό μας ότι οι μετανάστες αυτοί δεν θα έμεναν και θα έφευγαν κάποια στιγμή. Η αντίληψη ότι θα γινόμασταν «πολυεθνική» (χώρα) και ότι θα ζούσαμε ευτυχισμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο απέτυχε» Στον ίδιο τόνο, «το κρατικό μοντέλο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας απέτυχε» διαμήνυσε, επίσης, από το Μόναχο λίγους μήνες αργότερα ο πρωθυπουργός της Βρετανίας. Η ομιλία του σήκωσε κύμα έντονων…