Από τον Γιάννη Δημογιάννη
Συντάκτης: Γιάννης Δημογιάννης
Γιάννης Δημογιάννης
Γεννημένος εν έτει 1969, στην Κέρκυρα, νησί ενός ανεκπλήρωτου νόστου. Επτάχρονος μετανάστης, εγκαταστάθηκε ακουσίως στην Πάτρα, διέπρεψε ως μαθητής Κλασσικού Λυκείου, και αποφοιτήσας, σπούδασε νεοελληνική Λογοτεχνία στα Ιωάννινα. Αγάπησε τα παιδιά των άλλων, μοιράστηκε μαζί τους την αγάπη της γλώσσας, και δεν έπαψε ν’ αναζητά όσους παρέμειναν παιδιά. Η ζωή του σχοινοβατεί ακατάπαυστα πάνω στο στίχο του Μίλτου Σαχτούρη: «Εγώ κληρονόμος πουλιών πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάω».
Από το Γιάννη Δημογιάννη
Από το Γιάννη Δημογιάννη
Από το Γιάννη Δημογιάννη
Από το Γιάννη Δημογιάννη
Από το Γιάννη Δημογιάννη
Από το Γιάννη Δημογιάννη
Από τον Γιάννη Δημογιάννη
Ιούνης του 1956 και ο Γιάννης Ρίτσος – στον απόηχο καθοριστικών εξελίξεων για το αριστερό κίνημα – συνθέτει τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος», έναν εμβληματικό εσωτερικό μονόλογο, «σημαδεύοντας με την ιδιότυπη μορφή και ατμόσφαιρά της την πιο αίθρια εποχή για την προσωπική ζωή και δημιουργία του». Η «Σονάτα του Σεληνόφωτος» – μουσική από την ομότιτλη σύνθεση του Μπετόβεν συνοδεύει εν είδει υπόκρουσης τη συγκλονιστική απαγγελία του Ρίτσου – εγκαινιάζει τον κύκλο των σχοινοτενών μονολόγων της «4ης διάστασης», ποιητικών συνθέσεων που αντλούν το υλικό τους από τη «σύντηξη τριών αφηγηματικών στρωμάτων ∙ του αυτοβιογραφικού (πατρικό σπίτι), του μυθικού (οίκος Ατρειδών) και του…
Για να είμαι ειλικρινής, ούτε που θυμάμαι ποιο ρατσιστικό σχόλιο είχα κάνει – ελαφρά τη καρδία, ως είθισται – αλλά, η διαδικτυακή μου φίλη αποδείχθηκε καταφανώς ωριμότερη εμού, αφού έδειξε, προς τιμήν της, απρόθυμη να κολακέψει τις μακιγιαρισμένες μου παρωπίδες. Το μήνυμα που ακολούθησε, το παραδέχομαι, με έκανε να ντραπώ για την ελαφρότητα μου: «Ξέρεις, φίλε, μην το παραβλέπεις καθόλου! Οι αναρτήσεις σου διαβάζονται από πολλούς, αλλά, με τίποτε, δε θα ήθελα κάποιο παιδί να έπεφτε πάνω στους χαρακτηρισμούς σου, ιδίως σ’ όσους λανθάνουν πίσω από ειρωνικούς υπαινιγμούς, γιατί τότε αγνοώ πώς θα τους φίλτραρε, τι θα κρατούσε και πόσο…
Πολλοί πειρασμοί αντηχούν στο μυαλό μου μετά την πολυδιαφημισμένη συνέντευξη του αρχιμουσικού και βιρτουόζου βιολονίστα Λ. Καββάκου στο γενικό κουμανταδόρο της ΕΡΤ Λ. Ταγματάρχη. Και μόνον ο παραπάνω τίτλος να μού κλείνει αινιγματικά το μάτι, τα σημαινόμενα αντηχούν: ονόματα, πρόσωπα, ιδιότητες, ρόλοι, ερωταποκρίσεις. Όλα τους, δοσμένα αντιστικτικά, σε σύμπαντα παράλληλα και παντελώς ασύμπτωτα! Ο Λεωνίδας και ο Λάμπης. Ο νουνεχής γητευτής του βιολιού και ο αλαλάζων ταγματάρχης. Ο καλλιτέχνης και ο ανύπαρκτος. Η αιθέρια βαρύτητα και η αβάσταχτη ελαφρότητα. Η βιωμένη γνώση και η παραληρηματική αμορφωσιά. Εν ολίγοις, το εύηχο φαινόμενο ενός χαρισματικού μουσικού, σε αντιδιαστολή με την κακοφωνία που…
Τυχαίνει αραιά και που να πέφτω πάνω σε γνωστούς που αναπολούν τα μαθητικά τους χρόνια, με εμφανή τη νοσταλγία. Πρόσωπα, σχέσεις, εμπειρίες, έως και η συχνότητα του εσωτερικού κουρδίσματος, όλα αποπνέουν ένα ρομαντισμό. Τους ακούω συνήθως σαστισμένος, ποτέ δε διαταράσσω τον οίστρο τους, ενίοτε γελώ έως και αμήχανα συμμεριζόμενος τον ενθουσιασμό τους, αλλά μονίμως συλλαμβάνω τον εαυτό μου αποσβολωμένο, κουβαλώντας την ίδια δυσάρεστη αίσθηση ∙ τα μάτια ελαφρώς μουδιάζουν – όπως συμβαίνει όταν βυθίζεσαι στις μνήμες – μέχρι που απομένει πίσω από τα βαριά βλέφαρα, η νοητή θολή γραμμή των οριζόντων. Το ζόρι μου είναι πως η δικιά μου…
Σε καιρούς χαλεπούς και σε τόπους άνυνδρους, ο Νίκος Γκάτσος, έχοντας στερνή ελπίδα και παρηγοριά την γλώσσα, βάλθηκε να γράψει την ιστορία ενός μικρού πρίγκιπα που νόμισε ότι μπορεί ν’ αλλάξει τον κόσμο…. Με οδηγό ένα άστρο, ανέβηκε σε ένα «φιλντισένιο καράβι», ξανοίχτηκε κατά το βοριά, φούσκωσε με αέρηδες άσπιλους και τρυφερούς τα πανιά και ξημερώθηκε σε άλλη γη , ψάχνοντας να βρει πού κρύβεται η αγάπη. Χάθηκε στης Ανατολής τα μέρη, γύρισε σε πολιτείες και λιμάνια πολυσύχναστα και κάθε που συναντούσε ανθρώπους, ήρωες και νικημένους, τούς ρωτούσε ξανά και ξανά πού βρίσκεται το χάδι και η πνοή του…