Συντάκτης: Γελωτοποιός

«Εγώ, κύριοι, τη διασκεδάζω την αποτυχία μου στην ύπαρξη.» Νίκος Καρούζος “I’m a loser baby so why don’t you kill me?” Beck, Loser ~~~~ 11:43 μ.μ Φυσάει διαολεμένα σήμερα. Και το γραφείο μου είναι έξω, στους τέσσερις ανέμους. Άλλο ξεκίνησα να γράψω, άλλο πήγα να σκεφτώ, γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα, αλλά τελικά το σύμπαν σου δίνει το υλικό. 10:43 μ.μ. Ανοίγω το χρονολόγιο του facebook και πέφτω πάνω σε μια ανάρτηση για τον ποιητή Νίκο Καρούζο. Κοιτάζω τη φωτογραφία του ποιητή. Σ ένα υπόγειο χωμένος, σίγουρα θα ζήλευε τους τέσσερις ανέμους του δικού μου γραφείου, μπαλκόνι δεύτερου ορόφου. Οι…

Όχι, αυτό το κείμενο δεν είναι προσωπική επίθεση εναντίον της υπουργού. Γιατί εκείνη είναι τόσο κοινότοπα κακή. Η Κεραμέως είναι η εκπρόσωπος μιας εξοντωτικής πολιτικής. Ευθύνεται; Βεβαίως. Όταν δέχεσαι να υπηρετήσεις το κακό επί πληρωμή είσαι ένοχος. (Αν το κάνεις εθελοντικά έχεις ελαφρυντικά βλακείας.) Η Κεραμέως είναι ο σωστός άνθρωπος στη λάθος κυβέρνηση τη λάθος στιγμή. Ο τρόπος που συμπεριφέρεται, αυτά που λέει, την κάνουν να μοιάζει με μάγισσα. Μην το πάρετε σεξιστικά, το φύλο δεν έχει σημασία, θα μπορούσε να είναι και μάγος. Μοιάζει λες και θέλει να φέρει τα παιδιά στο σπίτι της, να τα βάλει στο φούρνο…

Μα-ρε-βα. Μα.Ρε.Βα. Το όνομα σου τα χείλη μου δεν τολμούν να προφέρουν δυνατά. Μόνο το ψιθυρίζω, σαν προσευχή, όπου κι αν σταθώ, σαν επίκληση στη λαμπρότητα σου. Μαρε-βα. Μα-ρεβα Μαρέβα, όνομα από κρασί και πέτρα, απ’ ό,τι η γη γεννάει κι ό,τι κρατάει, όνομα που σκάει στο καλοκαίρι της το φέγγος των λεμονιών. Μαρέβα, μανόλια ακτινοβόλα στον αφρό του πελάγους. Το φως που απ’ τα πόδια σου στα μαλλιά σου ανεβαίνει, που ξεπηδά απ’ τους ώμους σου, ίδιους με σκύμνους δορκάδος δίδυμους. Μαρέβα, ακτίνων λαμπροτέρα, θα τρέξουμε πίσω σου μεθυσμένοι απ’ το φως σου. Διότι κι αν τις γλώσσες των…

(1. Η προειδοποίηση) «Οκτάνα θα πη ό,τι στους ουρανούς και επί της γης ηκούετο, κάθε φοράν που ως μέγας μαντατοφόρος, με έντασιν υπερκοσμίου τηλεβόα, ο Άγγελος Κυρίου εβόα.» Αντρέας Εμπειρίκος, Όχι Μπραζίλια, μα Οκτάνα. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ {0} Το Άνδρη είναι συνηθισμένο όνομα στην Κύπρο. Δεν το ήξερα. Όμως είναι πολλά αυτά που δεν γνωρίζω, σίγουρα περισσότερα απ’ όσα ξέρω. Το μυαλό των καλλιτεχνών, ίσως περισσότερο των συγγραφέων, έχει εκπαιδευτεί να λειτουργεί με ελλειπτικά στοιχεία. Με κάποιο παράξενο τρόπο μπορούν να κατανοούν τις κρυφές σχέσεις, να βλέπουν κάτω απ’ το φαινόμενο. Συχνά κάνουν λάθος. Μάλλον τις περισσότερες φορές κάνουν λάθος. Αλλά υπάρχει…

Η Φλώρα άνοιξε διστακτικά τα μάτια και κοίταξε το ξυπνητήρι. Θα χτυπούσε σε είκοσι λεπτά. Το απενεργοποίησε και μισοσηκώθηκε στο κρεβάτι. Το καλλίγραμμο στήθος της γλίστρησε έξω απ’ το σεντόνι. Σκούντησε τον Αντρέα που κοιμόταν δίπλα της. Αυτός κάτι μούγκρισε στον ύπνο του. Τον άφησε, σηκώθηκε και έριξε νερό στο πρόσωπό της. Βγήκε στο μπαλκόνι γυμνή. Ακούμπησε τα χεριά στο κάγκελο, αγνάντευσε μια στιγμή τη θάλασσα και ένα χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπό της. Ο πρωινός ήλιος της χτυπούσε το κορμί. Τέντωσε τα χέρια έκλεισε τα μάτια, το χαμόγελο έγινε πιο βαθύ. Πήγε μέσα και ντύθηκε. Βγήκε από το σπίτι με…

«Όταν οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν, συνήθως μιμούνται ο ένας τον άλλον». Έρικ Χόφερ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Ο Ρίτσαρντ Ντόκινς είναι ένας βιολόγος-σταρ, που -πέρα από τις αθεϊστικές του πεποιθήσεις- έγινε διάσημος με το βιβλίο του “Το εγωιστικό γονίδιο” (1976). Στο τελευταίο κεφάλαιο αυτού του εξαιρετικού βιβλίου ο Ντόκινς εισάγει έναν νέο όρο (κάνοντας μια σύνθεση του δαρβινισμού και της κοινωνιοβιολογίας): Το μιμίδιο (meme). Τι ακριβώς είναι τα μιμίδια; (Προσοχή, προφέρεται όπως το «γονίδια» και όχι όπως το «αρχίδια».) ~~ Ας ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα: Οι άνθρωποι είμαστε ζώα (κι όσοι δεν το παραδέχονται αυτό είναι τελείως ζώα). Το…

“Το ποτάμι ήταν εκεί.” Έρνεστ Χέμινγουεϊ “Aρκεί ένα λεπτό για να ερωτευτείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για ν’ αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις.” Όσκαρ Ουάιλντ “Whole lotta love Want to whole lotta love.” Led Zeppelin ~~~~~~~~~~~ Λένε πως κάθε συγγραφέας γράφει παραλλαγές του ίδιου βιβλίου, κάθε ζωγράφος φτιάχνει τον ίδιο πίνακα, κάθε ηθοποιός παίζει ξανά τον ίδιο ρόλο. Και οι τραγουδιστές… Εκείνοι λένε ξανά και ξανά το Hallelujah. Οι εμμονές μας και οι δαίμονες μας. Μας κατατρέχουν και μας κρατούν ξύπνιους. Τους βλέπουμε στον ύπνο μας και ξυπνάμε ιδρωμένοι. Άλλοτε χαρούμενοι,…

“Πού βρίσκομαι;” “Σε φέραμε μέσα στο σπίτι, λιποθύμησες.” “Τι συνέβη, δε θυμάμαι τίποτα. Ποια είσαι εσύ;” “Ωχ Λευτέρη μου, τι έπαθες;” “Δεν ξέρω, δε θυμάμαι. Λευτέρης; Όχι δεν νομίζω, σίγουρα όχι”, είπε προσπαθώντας να σηκωθεί. Ξαναέπεσε στο μαξιλάρι. “Bilal”, ψιθύρισε. «Ποια είσαι και πού βρίσκομαι;» “Αγάπη μου, είμαι η Αγνή, η γυναίκα σου. Ήρθαμε στο χωριό, στον παππού και την γιαγιά, για το Πάσχα. Πιες λίγο νερό.” “Πόση ώρα είμαι έτσι;” “Όχι πολλή. Μόλις μπήκες στην αυλή που έσφαζαν τα αρνιά άσπρισες. Μουρμούρισες θάνατος, θάνατος και σωριάστηκες.” “Ω θεέ μου, τώρα θυμάμαι. Η μυρωδιά του αίματος. Ο θάνατος, οι σφαίρες…

(Ένα σκοτεινό δωμάτιο.Το γυμνό σώμα ενός νεαρού άνδρα βρίσκεται στο πάτωμα. Μάτια κλειστά και στόμα μισάνοιχτο. Γύρω του διάφορα άδεια μπουκάλια και πολλά τσαλακωμένα χαρτιά σε ακανόνιστα σχήματα. Η πόρτα ανοίγει κι ένας άλλος νεαρός άνδρας συνομήλικος του πρώτου μπαίνει δειλά μέσα στο δωμάτιο προσπαθώντας να φωτίσει το χώρο με ένα κέρι. Είναι καλοντυμένος, μα τα ρούχα του δείχνουν πως ανήκει σε μια άλλη εποχή. Σαν να ξεπήδησε από πίνακα του Βρετανικού Μουσείου. Φαίνεται να ψάχνει κάτι μέσα στο ακατάστατο δωμάτιο. Η “τυφλή” πορεία του σταματά όταν το δεξί κουτσό του πόδι σκοντάφτει πάνω σε ένα δερματόδετο μαύρο βιβλίο με…

1) εσωτερικός μονόλογος Δεν είναι ότι φοβάμαι να πεθάνω όχι δεν με νοιάζει και τόσο πολύ αυτό ο θάνατος δεν με νοιάζει ο θάνατος με νοιάζει που δεν θα ζω αυτό με νοιάζει με νοιάζει που δεν είμαι δεν θα είμαι κάτι θα ξημερώσει όπου να ‘ναι θα ξημερώσει και πλησιάζει η ώρα πια το φαγητό δεν το φαγα ήταν αηδία τους είπα να φέρουν μελιτζάνες με σάλτσα τ’ αγαπημένο μου τους είπα γιατί είναι το τελευταίο που θα φάω τους ζήτησα μελιτζάνες αλλά να είναι τηγανιτές σε μπόλικο λάδι και μετά από πάνω η σάλτσα έτσι γίνονται κι αυτοί…

Οι χοντροί πέτρινοι τοίχοι κρατούσαν το δωμάτιο δροσερό. Ο θαλασσινός αέρας έμπαινε από τα ανοιχτά παράθυρα. Απ’ έξω ακούγονταν τα τζιτζίκια και το κύμα που έσκαγε χαμηλά στα βράχια. Ο Οδυσσέας ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και τα μακριά άσπρα μαλλιά του έπεφταν στους ώμους του. Το χέρι του ήταν δεμένο, ήταν χτυπημένος. Η Πηνελόπη σε μια καρέκλα δίπλα του. Τα μαλλιά της είχαν γκριζάρει, αλλά η πλάτη της έστεκε όρθια και τα χέρια της δούλευαν γρήγορα το κέντημά της. Το δέντρο ελιάς πάνω από το κρεβάτι τους ήταν πια γερασμένο. Οδυσσέας: Δεν ήρθες να ξαπλώσεις δίπλα μου χθες το…

“Breathe, breathe in the air. Don’t be afraid to care” Breathe, Pink Floyd Πέντε φορές ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο. Κι όλο πάταγα backspace. Πήγα να το γράψω ποιητικά. Πήγα να το γράψω εξοργισμένα. Πήγα να το γράψω φιλοσοφικά, οργουελικά. Κάπως ήθελα να το γράψω. Τελικά σκέφτηκα: “Απλώς γράψε.” Δεν είμαι εξοργισμένος. Όταν είδα τον θάνατο του George Floyd ένιωσα να πνίγομαι, σαν να ήταν το δικό μου κεφάλι εκεί κάτω. Θα μπορούσε να είναι. Αλλά δεν ένιωσα οργή. Ο αστυνομικός μου προκάλεσε αηδία, σαν να βλέπω ένα απ’ τα δημιουργήματα του Λάβκραφτ, κάτι από εκείνα τα ανίερα πλάσματα…

Κύλισε τον καθρέφτη της συρόμενης πόρτας της ντουλάπας προς τα δεξιά. Μπροστά  του πρόβαλαν σε σειρές τα ρούχα εργασίας. Επάνω τα παντελόνια, κάτω τα πουκάμισα, στο πλάι οι μπλούζες. Δεν είχε να πονοκεφαλιάσει ανάμεσα σε συνδυασμούς και χρώματα. Όλα κυμαίνονταν μεταξύ του γκρι και μαύρου. Από τα καλά της δουλειάς, σκέφτηκε.  Μέσα στο δωμάτιο, ήταν από εκείνες τις λίγες φορές που έμπαινε το φως της μέρας απ’ το παράθυρο σαν προβολέας και αποκάλυπτε τη σκόνη στα σκούρα έπιπλα, στο κομοδίνο, στα στοιβαγμένα βιβλία. Όταν θα επιστρέψω δεν θα έχει φως και η σκόνη θα έχει και πάλι εξαφανιστεί, αν δεν…

Το διήγημα έγραψε ο Δημήτρης Μακρής, στο πλαίσιο του Εργαστηρίου Μυθοπλασίας. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Οι Σειρήνες δε τραγουδούσαν Μάλαμα Το μαύρο βανάκι ήταν σταθμευμένο στην οδό Πτολεμαίων. Ο Μπίλη με την Κ. συζητούσαν τις τελευταίες λεπτομέρειες για το σχέδιο. Στριμωγμένα απέναντι τους καθόταν τα 5 άτομα. Θα αποτελούσαν την ομάδα αποστολής. – Ψηλέ θα σε κοπανήσω στα παπάρια να ξέρεις, είπε ο ένας πιτσιρικάς. -Κανόνισε να κάνεις καμιά μαλακία , απάντησε ο ψηλός που θα παρίστανε τον αρχηγό της αντίπαλης ομάδας. -Μπίλη, ποιος είπαμε θα χτυπήσει ποιον; ρώτησε ο τρίτος. -Κανονίστε βλαμμένα να ματώσετε μεταξύ σας και σας τρέχω στο νοσοκομείο πάλι.…

«Τα τραύματα είναι το υπόβαθρο της ζωής μας.» Έρνεστ Χέμινγουεϊ. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Ψάρεμα στην παραλία Αγόρασε δόλωμα μέσα σε υγρά φύκια, τυλιγμένο σε εφημερίδα. Περπάτησε σιγά σιγά από την Πλατεία Ελευθερίας  μέχρι πέρα στο «Μακεδονία Παλλάς». Εκεί μπροστά ακούμπησε τη σακούλα του, στις πλάκες της προκυμαίας. Κοίταξε τον ορίζοντα· γαλάζια βουνά σαν βάψιμο από χέρι ατζαμή. Απ’ τα βουνά μέχρις εδώ, στα πόδια του, θάλασσα σαν χαρμάνι που χύθηκε από γιγάντια  μπετονιέρα. Ήταν πολύ πρωί και δεν φυσούσε. Υπήρχε μια μπόχα υποφερτή. Ο κυρ – Χρήστος,  έβγαλε από τη σακούλα την πετονιά  τυλιγμένη γύρω γύρω σε κομμάτι φελλό και  δόλωσε τα…