Του Αλέξανδρου Λιτσαρδάκη
Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό». {Χαμογέλα ρε… Τι σου ζητάνε ; – Χρόνης Μίσσιος}
Γεννιόμαστε σε έναν κόσμο γεμάτο ελευθερίες, απολαύσεις και ύλη. Γεννιόμαστε με μια σειρά από δικαιώματα και υποχρεώσεις. Γεννιόμαστε ελεύθεροι (;).
Τουλάχιστον έτσι νομίζουμε…
Γεννιόμαστε σε μια οικογένεια, σε μια κοινωνία, στο πλαίσιο ενός κράτους – πατέρα, σε ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα. Σε μια σφαίρα προπαρασκευασμένης «ελευθερίας».
Αγνοώντας το «biological correct», θα λέγαμε ότι γεννιόμαστε ιδεολογικά φιλελεύθεροι. Με πρόταγμα τα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες μας. Την αξιοκρατία και την ιεραρχία. Αλλά και το, εκ των ων ουκ άνευ, καπιταλιστικό σύστημα, το «lesser of the two evils». Η μη κυριαρχία των παραπάνω ιδεών «εκ φύσεως», όπου παρατηρείται στον καπιταλιστικό κόσμο, αποτελεί μια επαναστατική – θαυμαστή περίπτωση.
Περίπτωση που πιθανόν να οφείλεται σε γονείς που επεδίωκαν να μεγαλώσουν πραγματικά ελεύθερους ανθρώπους, με μοναδική τους επιθυμία την χειραφέτηση τους. Σε μαχητικούς νέους, οι οποίοι βιώνοντας την εκμετάλλευση θέλησαν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά και σε άλλους, οι οποίοι αρνούμενοι την τάξη τους, θέλησαν να ζήσουν για το δίκιο και τον αγώνα των πολλών και όχι την ευημερία των ολίγων.
Το παραπάνω θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η ηγεμονία της φιλελεύθερης σκέψης. Της παραμορφωμένης μάλιστα φιλελεύθερης σκέψης, που πλάθεται στη μήτρα της wannabe «δυτικής» ελληνικής κοινωνίας.
Σαλονικιέ, έχουμε πέσει θύματα εκμετάλλευσης. Δεν μιλώ για την υπεραξία που παράγουμε καθημερινά, αλλά για κάτι πιο σημαντικό. Έχουμε πέσει θύματα εκμετάλλευσης της σκέψης μας, του μυαλού μας και αυτομάτως του όπλου μας, του λόγου μας !
Είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα σε κόμματα και αποκόμματα, πρόσωπα και στεγανά ιδεολογιών που μας φυλακίζουν. Φυλακίζουν την χειραφέτηση μας και τη διαμόρφωσή του χαρακτήρα και των ιδεών μας.
Εν αρχή τα «παραδοσιακά» κόμματα σε οδηγούν στο να εναποθέτεις τα πολιτικά σου όνειρα και τους αγώνες σου σ᾽ αυτά. Δηλαδή σε ηγέτες, στελέχη και πρόσωπα και γενικά σε άλλους, έξω από τη σφαίρα των δικών σου ευθυνών. Εν συνεχεία, λοιπόν, γίνεσαι δέσμιος προσώπων και πολιτικών μορφών που θεοποιείς, μέχρι να σε προδώσουνε και τούτοι οι σωτήρες και να τρέξεις στους επόμενους.
Φυσικά όλα αυτά σε ένα πλαίσιο ιδεολογίας. Προσοχή δεν δαιμονοποιείται εν προκειμένω η ιδεολογία. Η ιδεολογία συνιστά ιδέες, αξίες, ιστορία και θέσεις. Ωστόσο η έννοια αυτή της ιδεολογίας, εν καιρώ κρίσης, χάνει τη γλύκα της και αντικαθίσταται από ορθόδοξα δόγματα και σκέψεις εν μέσω πόλωσης των πολιτικών δυνάμεων. Έτσι πέφτουμε στην παγίδα της ιδεολογίας για την ιδεολογία.
Να διαλέξουμε έναν ιδεολογικό χώρο βρε αδερφέ και να τον ακολουθήσουμε καθολικά. Χωρίς κριτική και προσωπική θέση. Ειδάλλως κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε ρεφορμιστές, νεό-δενξερωγωτί και σια.
Η ιδεολογία έχει χάσει σήμερα το νόημα της παρέα με άλλες πολλές έννοιες. Δεν τίθεται φυσικά θέμα άποψης για την πολιτική οικονομία. Μας έχουν πείσει ότι τα οικονομικά είναι κάτι το εξωπλανητικό και είναι αδύνατον να τα συλλάβει η «πλέμπα». Καθόμαστε λοιπόν αναπαυτικά και απολαμβάνουμε την «ελευθερία της καθοδήγησης».
Η μόνη λύση λοιπόν, φίλες και φίλοι, είναι η αμφισβήτηση των πάντων. Όχι του εάν η γη είναι σφαιρική ή επίπεδη, όπως δήλωσε ο Kyrie, αλλά καθετί δοτού, με χώρα προέλευσης την μεταμοντέρνα και αδιάφορη καπιταλιστική κοινωνία. Να αμφισβητήσουμε αυτό που θεωρούμε «φυσικό» και «φυσιολογικό».