του Νικήτα Φεσσά
Βλέποντας το πρόσφατο σουξέ του Νarcos, τα Χολιγουντιανά στούντιο μύρισαν χρήμα στην ιστορία του Εσκομπάρ και των λεγόμενων ‘ναρκοδημοκρατιών’ της Ν. Αμερικής. Ο Εσκομπάρ είναι περιφερειακός χαρακτήρας στο American Made – λογικό, καθότι πρόκειται για ‘όχημα’ του Τομ Κρουζ-, ωστόσο η ταινία πιάνει το πνεύμα της εποχής (τέλη ’70- μέσα δεκαετίας ’80), όπως και η σειρά του Netflix.
Μένει όμως κάπως στην επιφάνεια, όπως και ο χαρακτήρας του Κρουζ (ένας πιλότος που στρατολογεί η CIA και μπλέκει σε απίθανες περιπέτειες), ο οποίος σε όλη τη διάρκεια της ταινίας εξαντλείται στο αστραφτερό χαμόγελο αυτοπεποίθησης κοκοριού, που είναι και το σήμα κατατεθέν του σταρ που τον υποδύεται. Κατα τ’ άλλα ο τελευταίος βρίσκεται εδώ σε φόρμα, ανακάμπτοντας από την αποτυχία του The Mummy, σε έναν ρόλο που θυμίζει έντονα τον Μάβερικ του νεανικού του σουξέ, Top Gun. Η ταινία του Liman (βλ. τη σειρά ταινιών Bourne) θα αρέσει σε όσους άρεσε το (κατώτερο) Blow, και είναι στο στιλ του πρόσφατου War Dogs, είναι δηλαδή διασκεδαστική, υπογραμμίζοντας όμως παράλληλα (όπως κάνει και το Narcos) την ειρωνεία του λεγόμενου ‘war on drugs’ που έκανε σημαία το καθεστώς Reagan, με δεδομένο το ρόλο της Αμερικής στις αντεπαναστάσεις και τα πραξικοπήματα στην Κεντρική Αμερική.
Ωστόσο το ιλουστρασιόν storytelling, με φανερή την επιρροή του Scorsese (βλ. Goodfellas), χωρίς όμως την τραγωδία, αφήνει μια αίσθηση γκλαμουροποίησης του θέματος που είναι βέβαια κάπως αναπόφευκτη λόγω του ‘larger-than-life’ κεντρικού χαρακτήρα, ο οποίος είναι υπαρκτό πρόσωπο (ή περίπου, γιατί, π.χ., ο πραγματικός Barry Seal δεν έμοιαζε καθόλου εμφανισιακά στον Κρουζ—συγκεκριμένα ο Εσκομπάρ τον αποκαλούσε ‘ο Χοντρός’, λόγω του σωματότυπού του). Γενικά όμως, no está mal — για gringos.
Βαθμολογία 3/5
ευχαριστούμε το Σινέ Λιλά για τη φιλοξενία