By Nikos LeFou Pierrot Ziakas
Άλλη μια μέρα στο δρόμο/ μια μέρα ακόμη ζωντανοί. Απόψε το μέλλον ούρλιαξε έβαλε χακί, κράνος, πλαστικές σφαίρες παίζαμε πόλεμο στις ίδιες φωτογραφίες με αυτές του πατέρα μου γαμώτο απόψε το μέλλον ούρλιαζε “Πεθαίνω” δεν τ’ άκουσε κανείς ; είχε από όλα ο θάνατος και μάρμαρο και φωτιά διμοιρία 33 Τοσίτσα ένα κορίτσι κουβαλάει στο βρώμικο στόμα της την αξιοπρέπειά μας εμείς την ντροπή μας κι έχω ένα φίλο που λέει πως αυτό δεν είναι λύση και πως ανήκω σε έναν καλύτερο κόσμο απο αυτόν που συμμετέχω θέλω να του δείξω την τρύπα στο στήθος να βάλει το χέρι μήπως πιστέψει και πει “Ανέστη” αλλά τα σκοτωμένα παιδιά μένουν πάντα ακίνητα, φίλε να του μιλήσω για τ’ άστεγα μάτια του Θωμά -Πειραιώς και Χαμοστέρνας κάθεται έχει γαλάζια μάτια/ απέραντα είναι ζωγράφος/ δέχεται μόνο δανεικά- και ξέρω πώς θα ντρεπόταν αν του έδειχνα μια φωτογραφία του όταν ήταν ετών εννέα γιατί ποτέ ο κόσμος δεν θα είναι καλύτερος από αυτόν που φαντάστηκε τότε/ τότε κι αυτός ίσως πετάξει καμιά πέτρα. Άλλη μια μέρα στο δρόμο/ μια μέρα τόσο μόνος στους μόνους η Ζησάκη θα το έγραφε καλύτερα η Χαρά θα το διόρθωνε καλύτερα κι εγώ θα γελούσα ΒΟΛ γιατί απόψε ήταν μια όμορφη ήττα που αύριο εκεί θα μας βρει πάλι για όλους για όλα και για ένα κορίτσι που δεν γνώρισα ακόμα. Ευχαριστώ για τη βόλτα.
Nikos LeFou Pierrot Ziakas