Aπό το Πρόβατο όχι Αρνί
“Stay, cause I need you to
help me to find my way
Stay, in the middle of
the night I ‘m so afraid…”
Μη φεύγεις. Τι άλλο πρέπει να κάνω για να σε κρατήσω; Πόσα ακόμη deadlines να βάλω στην αξιοπρέπειά μου; Μείνε. Δες τα χέρια μου πώς τρέμουν. Τ’ άγγιξες λίγο πριν. Αν κρατούσα μολύβι για να γράψω, η μύτη του θα ήταν η ακίδα καρδιογράφου σε εξέταση εφήβου. Αν κρατούσα μολύβι για να βαφτώ, η μύτη του θα ήταν η αιτία του μόνιμου σκοταδιού μου από εκεί κι έπειτα. Κοίτα με στα μάτια! Δυο μαύρες τρύπες. Της πυκνότητας του εσωτερικού τους κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Εσύ πώς το κάνεις; Σε ποιας αλλόκοσμης φυσικής τους νόμους υπόκειται η ύπαρξή σου; Γιατί κάθε βράδυ μου λες καληνύχτα και φεύγεις; Μείνε. Όλη μου η μέρα περνάει περιμένοντάς σε. “Waiting just for you..” Σκέψου το!
Αξίζει, λένε, να ζεις αν έχεις μια όμορφη ιστορία να διηγηθείς. Ε, αυτή είναι η δικιά μου όμορφη ιστορία. Η αναμονή μου ενέχει κάθε ακραίο συναίσθημα που έχει νιώσει άνθρωπος. Οι σκέψεις μου, τότε, είναι η προβολή κάθε απίστευτης έλλογης εμπειρίας. Σκέψου με! Τι βαδίζεις πάλι προς τα έξω; Πρέπει κι απόψε να μείνω ώρες στην πόρτα συλλέγοντας ό,τι έμεινε στον αέρα από εσένα; Ένας δικός μου, άλλου τύπου άρρωστος φιλοτελισμός. Το άρωμά σου, η ακροτελευταία λέξη σου, το μαύρο των ρούχων σου σαν πεφταστέρι στην περιφερειακή μου όραση. Κι όλα στη γλώσσα μου. Φιλί κι υγρασία για να κολλήσουν στο άλμπουμ της -και απόψε- μοναξιάς μου… Μείνε. Μείνε σου λέω. Μείνε γαμώτο! “Stay..” Άκου τον Παύλο..