Από το Πρόβατο όχι Αρνί
9 Μάρτη 2016. Πέρασε ένας χρόνος από τότε. Ένας χρόνος με κλειστά σύνορα, με κλειστή τη βαλκανική οδό. Ένας χρόνος που με κοινή απόφαση των 28 χωρών-μελών της Ε.Ε. επισημοποιήθηκε το τέλος της αφέλειας, ορισμένων, για μια Ευρώπη ανοιχτή στα δικαιώματα, ανοιχτή στον άνθρωπο. Η Ευρώπη φρούριο ανέτειλε ξανά. Οι φράχτες από τότε στήνονται με γοργούς ρυθμούς, οι φασίστες ανασυντάσσονται, οι μνήμες σκοτεινών χρόνων επιστρέφουν.
9 Μάρτη 2017. Γυρνάμε το κεφάλι και κοιτάμε πίσω. Κοιτάμε έναν χρόνο με τους περισσότερους πνιγμένους ή αγνοούμενους ανθρώπους στη Μεσόγειο από ποτέ. Κοιτάμε δεκάδες χιλιάδες εγκλωβισμένους ανθρώπους στην Ελλάδα και τη Σερβία, σε καταυλισμούς ανοιχτούς και κλειστούς. Κοιτάμε τις ταρίφες των δουλεμπόρων να ανεβαίνουν κατακόρυφα για να περάσουν στον πολυπόθητο «παράδεισο» τσουβαλιασμένες, απελπισμένες ψυχές. Κοιτάμε χώρες με τις υψηλότερες ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις, όπως η Πολωνία και η Τσεχία, να αρνούνται να εφαρμόσουν τη συμφωνία που υπέγραψαν και η μεν πρώτη να μην έχει δεχτεί ούτε έναν πρόσφυγα στα εδάφη της, η δε δεύτερη να έχει δεχτεί δώδεκα (αριθμός 12). Κοιτάμε τη μόνη πρόταση που έχει συζητηθεί και συζητιέται σοβαρά και αναζητείται τρόπος να εφαρμοστεί πλήρως: κανείς καινούριος πρόσφυγας στην Ευρώπη.
9 Μάρτη 2016 – 9 Μάρτη 2017. Ο πρώτος χρόνος του Γενναίου Καινούριου Κόσμου μας. Μέσα η ελίτ, έξω οι παρίες. Μέσα οι έχοντες, έξω οι άγριοι. Μέσα εμείς, έξω αυτοί. Κάθε φορά βέβαια θα αλλάζει το «εμείς» και το «αυτοί». Κάποιοι τώρα δεν το καταλαβαίνουν κι απ’ την πλευρά του «εμείς» πολεμάνε για την εδραίωση, την παγίωση αυτού του μανιχαϊστικού ρατσισμού. Πάντα η συνειδητοποίηση της ενδυνάμωσης του τέρατος έρχεται αργά. Πάντα γίνεται όταν το κεφάλι αυτού που το έχει δυναμώσει βρίσκεται μέσα στο στόμα του ίδιου του τού παιδιού, του τέρατος. Τότε κανένα «δεν ήξερα» δε μετράει, καμιά συγνώμη δεν γίνεται αποδεκτή. Τότε οι θυρεοί έχουν ζωγραφιστεί, τα εμβλήματα έχουν καρφωθεί πάνω από τις πόρτες του μέλλοντός μας. Ο Άλντους Χάξλεϋ δεν προειδοποιεί γράφοντας για το μακρινό αύριο πια. Οι λέξεις του είναι το παρόν μας: ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ, ΠΑΝΟΜΟΙΟΤΗΤΑ, ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ