By Nikos LeFou Pierrot Ziakas
Έχεις αναρωτηθεί γιατί δεν ανακαλύψαμε ακόμα τη χρυσή τομή ; Γιατί δεν πιάνουμε τη ταχύτητα του φωτός ; Αν στο παράλληλο σύμπαν είσαι ένας άλλος ίδιος και το π είναι απλώς αριθμός ; Γιατί δεν βρίσκω μετά τις τρείς το δρόμο για το σπίτι ; γιατί σπίτι είναι το “όπου” και το δικό μου λέει φόβος πέφτω πάνω του το καλοκαίρι έχεις ακούσει πώς κάνουν τα έντομα στις ηλεκτρικές παγίδες υψηλής τάσης ; τριάντα τρείς ατμόσφαιρες υπο πίεση κι ακόμα εκπλήσσεσαι ; κουβαλάμε τη βία τεσσάρων δισεκατομμυρίων ετών κι εσένα σου κάνει παράξενο που μπορείς και κοιτάς από μέσα μου ; και δεν είναι αστείο που καταλήγουμε τα χαμένα κομμάτια παζλ που μένουν πίσω στις καλοκαιρινές διακοπές ; τα παιδιά κάνουν τα βαρίδια στις βόμβες κι εκεί οι χαρταετοί είναι κοψίματα απο χαρτί κι αν δεν έχουμε τις ίδιες σταθερές στη φυσική μας πώς μου ζητάς να σε μάθω στο μηδέν ; Αν τα ερωτηματικά είναι γάντζοι πώς στο διάολο κρεμιούνται ; τουλάχιστον ν’ αφήσουν τους δρόμους δρόμους για να ελπίζεις στο αδέσποτο και ν’ ακουμπάς σ ένα φύλλο χωρίς να λυγίζει Αν το βάρος σου ήταν 4,65 γραμμάρια πόσο θα ζύγιζες μουδιασμένος ; Αν μετράνε τα χρόνια όπως μετράμε τα 0-100 και τρακάρουνε στα σεκόντ από τις 0 ως τις 360 μοίρες πώς θα σε μάθαινα με κλειστά μάτια ; γιατί δεν είμαι στη Συρία έχω την πολυτέλεια να συζητάω απόψε για τη σχέση καπιταλισμού και ανθρώπου αν εκεί οι λέξεις ήταν μπαλώματα στο δέρμα το ποίημα ράμμα θα τις είχες γ-ράψει ; αν αυτοί λένε άπειρο την αγάπη κι εμείς συνηθίζουμε να σκοτώνουμε το πρώτο που θα τους μαθαίναμε θα ήταν ο φόνος ; Αν κάποια μέρα κάποια / / /
– Μην παίζεις άλλο αυτή τη μουσική –
Nikos Lefou Pierrot Ziakas