Από τον Greek Bear
Τον τελευταίο καιρό ο Σύριζα έχει υιοθετήσει λανθασμένα το δόγμα της Γερμανίας περί δημοσιονομικών πλεονασμάτων και ισορροπημένων, γενικότερα, ισοζυγίων, με τον νέο πρωθυπουργό να αναφέρει ότι τα ελλείμματα θα τελειώσουν από εδώ και στο εξής, μία και καλή, πράγμα άκρως επικίνδυνο για την οικονομία. Το οικονομικό επιτελείο του Σύριζα, μάλλον θα πρέπει να μελετήσει καλύτερα πολλές από τις προτάσεις του.
Για να μην ξεχάσουμε και τα στοιχειώδη καλέ μου αναγνώστη, ο λόγος είναι πολύ απλά ο εξής: Αυτές οι πολιτικές, οι πολιτικές δηλαδή της δημοσιονομικής σταθερότητας, είναι κατεξοχήν πολιτικές λιτότητας. Ναι, πολύ καλά άκουσες. Τι σημαίνει δημοσιονομική σταθερότητα και τα περιβόητα balanced budgets; Σημαίνει πολύ απλά, ότι το κράτος μας πρέπει να ισορροπεί τα έσοδα με τα έξοδα του. Το πρόβλημα όμως έγκειται στο ότι τα κράτη συνήθως έχουν πολλά περισσότερα έξοδα από τα έσοδά τους, τα οποία συγκεντρώνουν κυρίως από τους φόρους. Άρα, αυτό συνεπάγεται ότι το κράτος μας, για να κάνει την αναπτυξιακή πολιτική που τόσο χρειαζόμαστε θα πρέπει είτε να αυξήσει τα έσοδα του σε τέτοιο βαθμό τέτοιο ώστε να μπορεί να χρηματοδοτήσει αντίστοιχα και τις δαπάνες του, είτε θα πρέπει να δανειστεί, γεγονός αδύνατο αυτή τη στιγμή για την Ελλάδα.
Είναι κατανοητό, ότι μπορεί αυτό το επιχείρημα να χρησιμοποιείται για διπλωματικούς λόγους, ώστε ο Σύριζα να μπορέσει να ακουστεί από την υπόλοιπη Ευρώπη και κυρίως από την Γερμανία αλλά θα πρέπει να αποφύγει αντίστοιχα έξυπνα και διπλωματικά την εμμονή με τη δημοσιονομική ισορροπία.
Δε πρέπει λοιπόν να ξεχνάμε, ότι για να λειτουργήσουν οι αναπτυξιακές πολιτικές, χρειάζεται να ‘’τρέξει’’ κάποιος ελλείμματα και αυτά τα ελλείμματα και το φρέσκο χρήμα να τα ρίξει στην οικονομία, ώστε να πάρει μπρός. Αυτός ο ‘’κάποιος’’ δυστυχώς, αυτή τη στιγμή, σίγουρα δε μπορούμε να είμαστε εμείς. Χρειάζεται να είναι το σύνολο της Ευρώπης και κυρίως οι χώρες που δανείζονται αυτή τη στιγμή με αρνητικά επιτόκια (δηλαδή πληρώνουν οι επενδυτές αυτές τις χώρες για να κρατήσουν τα λεφτά τους) και έχουν το λεγόμενο fiscal space, το δημοσιονομικό περιθώριο και την εμπιστοσύνη από τις αγορές για να τρέξουν αυτά τα ελλείμματα. Χρειάζεται, δηλαδή, ο νότος να συμφωνήσει ρεαλιστικά σε κάποιες διαρθρωτικές αλλαγές και ως αντάλλαγμα να λάβει μεγάλα αναπτυξιακά πακέτα που θα βοηθήσουν την πραγματική οικονομία.