Είμαι πιτσιρικάς. Μια φούστα είναι το καταφύγιό μου. Εκεί κρύβομαι για να σωθώ απ’ το φως ετούτου του κόσμου που δε μου ταιριάζει. Στα ουρλιαχτά μου σπάζουν τα τζάμια. Στις εμμονές μου αλλάζει ο κόσμος. Περνάει ο καιρός. Κι αν μεγαλώνω δεν ψηλώνω. Κι αν μεγαλώνω δε ρυτιδιάζω. Ένας τρίχρονος με μυαλό τριαντάχρονου. Ένας τριαντάχρονος στο κορμί ενός τρίχρονου.
By Πρόβατο όχι Αρνί
Οι λέξεις του βιβλίου, οι λέξεις της ζωής μου. Το ημερολόγιο της ευφυΐας μου ή της παραφροσύνης μου. Είμαι ο μικρός Όσκαρ ή ο μεγάλος Δημήτρης. Κι έχω θέμα. Είτε στο βιβλίο είτε στο καθεμέρα νιώθω μόνος. Στις βόλτες μου το ρυθμό δίνει ένα τενεκεδένιο ταμπούρλο.
Ξερός ο ήχος του. Κόκκινο το ταμπούρλο. Άλικα θορυβώ τον κόσμο. Στο ρυθμό του παρελαύνω άχαρα στη ζωή μου. Ανίκανος να σπείρω σε απέναντι κορμιά έρωτα για ‘μένα, ελάχιστος στη δημιουργία πόθου οργασμικού, πιάνω άκρες των δρόμων και χαζεύω τις ήττες μου να περνάν.
Ταράμ τα ταμ ταμ! Μιλάμε σαν φίλοι. Φίλοι εμείς; Γιατί; Για να μην ακυρώσουμε κουβέντες και βόλτες και βιβλία και γέλια; Τι ξεχνάμε; Με ποιον ασυνείδητο νόμο στήνονται οι κόσμοι; Υπό ποιους όρους υγραίνει ο καιρός;
Ταράμ τα ταμ ταμ! Αν δε σου γλείφω τα δάχτυλα των ποδιών, αν δεν πνίγεις μπρούμυτα τα ουρλιαχτά σου στα μαξιλάρια, αν δε σου υφαίνω σε μηνύματα λέξεις που θα κοκκίνιζε κι ο Αρετίνος να γράψει, τότε εμείς μαζί τι κάνουμε;
Ταράμ τα ταμ ταμ! Έχεις ακούσει για τη Θεωρία των Χορδών; Για τα παράλληλα σύμπαντα; Σε κάποιο απ’ αυτά μπορεί να είμαστε οικογένεια, σε άλλο να πλένουμε στο ίδιο πλυντήριο τα ρούχα μας, αλλού να μη γνωριζόμαστε καν αλλά εδώ… Εδώ, στους ρυθμούς του τενεκεδένιου ταμπούρλου, πρώτα γδυνόμαστε και μετά μιλάμε.
Ξερός ο ήχος του. Κόκκινο το ταμπούρλο. Φοβίζει το κόκκινο σε ετούτη την κοινωνία, σε ετούτη τη χώρα. Αρχίζω να τρομάζω ότι φοβίζει ακόμη και τους αριστερούς. Όσους τουλάχιστον έτσι δηλώνουν. Τη μέρα που εκατοντάδες άνθρωποι πνίγηκαν πάλι στη Μεσόγειο προσπαθώντας να φύγουν από τόπους που κουμάντο κάνει ο θάνατος, βουλευτής του Συριζα σε ρατσιστικό παραλήρημα υμνεί τις πρακτικές Δένδια-Χρυσοχοΐδη απέναντι στους μετανάστες στις πόλεις μας. Ταράμ τα ταμ ταμ!
Απ’ την άλλη, η μιντιακή διαπλοκή στήνει κακά θεατρικά με υποτιθέμενη πρωταγωνίστρια την Πρόεδρο της Βουλής και κάνει την αίθουσα που τα παρουσιάζει sold out. Τα διαβάζουμε άκριτα, τα κοινοποιούμε, τα σχολιάζουμε πασπαλίζοντάς τα πάντα με τον απαιτούμενο σεξισμό μας και στο τέλος, όταν βγαίνει ένας μάρτυρας που λέει κάτι εντελώς διαφορετικό, κάνουμε πώς τίποτα δε συνέβη, καθαρίζουμε τα ρούχα μας και πάμε παρακάτω. Την αίσθηση που ήθελαν όμως τα κανάλια, την άφησαν με απόλυτη επιτυχία. Ταράμ τα ταμ ταμ!
Κι έχουμε και πορεία στην Αθήνα. Μεταλλωρύχοι υπερδιπλάσιοι του συνολικού αριθμού τους διαδηλώνουν υπέρ της Eldorado των Σκουριών. Με πανό ατσαλάκωτα, βγαλμένα μόλις από τυπογραφεία, με συνθήματα σε πλακάτ που θυμίζουν εμπνεύσεις αποστειρωμένου μάνατζερ, έχουν στο πλευρό τους τηλεπερσόνες βουλευτικής τσιρίδας. Τύπος που έχει υπογράψει κάθε απόλυση που του προτάθηκε, βγαίνει και συμπαραστέκεται υπέρ κάποιων συγκεκριμένων εργατών που του ζήτησαν οι… εργοδότες του. Οξύμωρες ομορφιές! Ταράμ τα ταμ ταμ!
Και να μην ξεχάσω το 0,4% της ΔΗΜΑΡ που ορίζει τα γκλοπ και τα χημικά της χώρας ακόμη. Που θέλει να αστυνομοτρομοκρατήσει τις πόλεις για να δείξει ποιος κάνει κουμάντο. Που καλεί τον πρωθυπουργό να πάρει θέση απέναντι στις αντίθετες των δρόμων φωνές αλλιώς… μπορεί και να παραιτηθεί. Ξέρετε κάτι; Ο παππούς μου ήταν καλός άνθρωπος, δίκαιος. Ξεχώριζε τους καλούς και τους αφιερωνόταν και δε συγχωρούσε τους κακούς. Όταν ένας τέτοιος πέθαινε λοιπόν, εκείνο το “ο νεκρός δεδικαίωται” δεν τον αφορούσε. Έφτυνε πίσω του κι έλεγε “στου διαόλου τον κώλο να πας”. Ε, κύριε Πανούση, δε θα σας πω “στο καλό και να μας γράφετε”! Ταράμ τα ταμ ταμ!
Είμαι ο Όσκαρ ξανά. Χίλιοι φόβοι με ζώνουν. Φόβοι για τα προσωπικά μου αλλά φόβοι και για όλα εκεί έξω. Ψάχνω τη μακριά φούστα να κρυφτώ από κάτω. Δε μιλάω σε κανέναν κι όλοι νομίζουν δεν ξέρω να μιλάω. Στις σιωπές μου γράφω έπη και στα κατά μόνας απογεύματα γίνομαι ο ραψωδός τους και τα τραγουδάω. Την ιστορία τη γράφουν οι συμμέτοχοί της. Με τα κλάματά τους, τις φωνές τους, τα αίματά τους. Μπορεί μέσα μου και γύρω μου να νιώθω ότι γνωρίζω μόνο ήττες αλλά συνεχίζω να παλεύω. Πού ξέρεις; Ίσως ένας Γκύντερ Γκρας να γράψει και για ‘μένα ένα αριστούργημα, να γράψει και για ετούτη την εποχή ένα σπάραγμα.
*Με αφορμή μνήμης τον θάνατο του νομπελίστα συγγραφέα Γκύντερ Γκρας, έκλεψα εικόνες απ’ το βιβλίο του “Τενεκεδένιο Ταμπούρλο” κι έστησα το παραπάνω κείμενο.