Του Στρατή Μπουρνάζου
Ένα κύμα προσχωρήσεων φουσκώνει τις τελευταίες μέρες το Ποτάμι. Πρώτα οι «Μεταρρυθμιστές» του Σπύρου Λυκούδη, μετά η κίνηση «Ευρώπη-Οικολογία», αναμένεται η προσχώρηση της Κατερίνας Μάρκου, του Πέτρου Τατσόπουλου, του Γρηγόρη Ψαριανού και αρκετών άλλων, ενώ γέφυρες υπάρχουν, πάντα σύμφωνα με όσα γράφονται, και με Διαμαντοπούλου-Φλωρίδη.
Είναι ηλίου φαεινότερο, για μένα τουλάχιστον, ότι το κύριο ελκτικό χάρισμα του Ποταμιού, για όλους τους παραπάνω, δεν είναι οι θέσεις, οι δομές, οι άνθρωποί ή η προσωπικότητα του αρχηγού του, αλλά τα καλά δημοσκοπικά ευρήματα και, ως εκ τούτου, η ισχυρή πιθανότητα οι προσχωρούντες σήμερα να είναι αύριο βουλευτές. Και έτσι, ανάμεσα στα άλλα χαρίσματα του Ποταμιού (αρχηγοκεντρισμός, θολούρα θέσεων, διαρκείς μετατοπίσεις) προστίθεται δύο ακόμα, πολύ ισχυρά: ο καιροσκοπισμός και ο έντονος πολυσυλλεκτισμός (τόσο έντονος, που ανάγεται σε στρατηγικό, και όχι τακτικό, στοιχείο).
Οι προσχωρήσεις αυτές όμως, όσο κι αν φαίνεται ότι κάνουν ορμητικότερο το Ποτάμι, κατά τη γνώμη μου, το αδυνατίζουν και εν τέλει το αδειάζουν. Και εξηγώ αμέσως πώς μπορεί να συμβεί αυτό το παράδοξο. Ένα από τα βασικά στοιχεία στα οποία στηρίχθηκε το Ποτάμι (πέρα από το προμοτάρισμα των ΜΜΕ) είναι ότι εμφανίστηκε σαν διαφορετικό, φρέσκο, νέο, έξω από την μπαναλιτέ και τη μούχλα της πολιτικής. Όσο και αν εμείς θεωρούσαμε τον Ποταμάρχη φαιδρό, συστημικό και υποκριτή, ένα κομμάτι νέων ιδίως ψηφοφόρων έβλεπε «έναν αρχηγό με σακίδιο και βέσπα», με στυλ που «παραπέμπει περισσότερο στην εικόνα του “outsider”», ενώ «οι ονλάιν απλοποιημένες διαδικασίες, η απουσία κομματικής γραφειοκρατίας και τοπικών οργανώσεων με την παραδοσιακή τους μορφή, μερικές πιασάρικες (σχεδόν σλογκανικές) προτάσεις εκλαμβάνονταν ως στοιχείο ανανέωσης» (όπως έχει επισημάνει ο Γιώργος Κατσαμπέκης, «Ενθέματα», 17.5.2014). Παρομοίως και η εικόνα του ποδηλατούχου-παγωτατζή στην Τρίπολη (βλ. εικόνα). Σκεφτείτε απλώς τις φάτσες του Σαμαρά και του Βενιζέλου απ’ τη μια, του χαλαρού και άνετου «Σταύρου» με το σακίδιο και τη βέσπα (ή το πεοδήλατο) από την άλλη. (Και εδώ ας ξαναδιαβάσουμε το άρθρο της Σίσσυς Βελισσαρίου, «Αυτός και το σακίδιο», «Ενθέματα», 23.5.2014, για το Ποτάμι ως κατεξοχήν μεταμοντέρνο προϊόν).
Η εικόνα αυτή, «του σακιδίου και της βέσπας», πλήττεται ανεπανόρθωτα με τις προσχωρήσεις των παραπάνω βουλευτών και πολιτευτών. Ακόμα κι αν φέρνουν περισσότερες ψήφους από όσες διώχνουν, ακυρώνουν τη δυναμική του Ποταμιού ως φρέσκου, cool, διαφορετικού από την κατεστημένη πολιτική. Και αυτή η ακύρωση, που θα φανεί κατά τη γνώμη μου γρήγορα, είναι κάτι πολύ πιο καθοριστικό για το μέλλον του Ποταμιού από την όποια πρόσκαιρη εκλογική του επίδοση (για την οποία επίσης αμφιβάλλω).
Άλλωστε, «ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα», που λέει και ο σοφός λαός. Ισχύει γενικότερα, και όχι μόνο για τους Ποταμίσιους, και έχει αποδειχθεί κάμποσες φορές έως σήμερα. Σήμερα τα Φώτα και οι φωτισμοί, καλή φώτιση σε όλους, λοιπόν!
ΥΓ. Τις τελευταίες ώρες ανακοινώθηκε η συνεργασία Δράσης-Ποταμιού. Ή, με άλλα λόγια, «το καλό το ποτάμι όλα τα αλέθει», όπως έγραψε και ο Νίκος Θεοτοκάς.