Έχει ενδιαφέρον ότι τα δύο προεκλογικά σποτ της ΝΔ και των ΑΝΕΛ έχουν ως σκηνικό μια παιδική ουτοπία, μια φαντασίωση της παιδικής ηλικίας. Ο τρόπος που έχουν γυριστεί, ο φωτισμός πίσω από τις φιγούρες που τους δίνει μια ονειρική αύρα, τα ζεστά χρώματα, η φωτογραφία, η μουσική, η φωνή του Σαμαρά και του Καμμένου, η αναπαράσταση του χώρου, δημιουργούν μια αίσθηση ασφάλειας, πλησμονής, προστασίας και θαλπωρής. Πρόκειται για χώρους ευχαρίστησης/απόλαυσης. Πώς μπορούν να ερμηνευθούν αυτές οι αναπαραστάσεις, τί θα μπορούσαν να σημαίνουν, σε σχέση με έναν νέο- και διόλου κολακευτικό για το πώς βλέπουν τα συγκεκριμένα κόμματα τον Έλληνα κ την Ελληνίδα ψηφοφόρο- πολιτικό ινφαντιλισμό;
Πολλοί αναγνώρισαν έναν διάχυτο πατερναλισμό και στα δύο σποτ. Ωστόσο, μια αυστηρά ψυχαναλυτική προσέγγιση μπορεί να είναι ακόμη πιο διαφωτιστική. Στο σποτ της ΝΔ, η πατρική φιγούρα του Σαμαρά επιτελεί διττή λειτουργία. Από τη μια διακόπτει την ευχαρίστηση/απόλαυση αναφερόμενος στο αντίτιμο ή το κόστος αυτής, που πρέπει να πληρωθεί μέσα από κόπους, θυσίες και λιτότητα, από την άλλη, ταυτόχρονα, ως παράταιρος πρωκτικός πατήρ προτρέπει στη συνέχιση της απόλαυσης, μιας απόλαυσης, ωστόσο, άκρως επικίνδυνης, αφού εδώ προϋποθέτει την οπισθοδρόμηση και καθήλωση (της πολιτικής σκέψης) σε νηπιακό στάδιο, και εμποδίζει οποιαδήποτε διαδικασία πολιτικής ενηλικίωσης και υποκειμενοποίησης (απολαύστε εσείς, παιδάκια, προστατευμένα- ή αποκομμένα- από το τραυματικό πολιτικό Πραγματικό, ‘και αφήστε εμάς να δουλέψουμε’ για σας, είναι το τελικό μήνυμα του σποτ).
Στον υπερ-προσδιορισμό, ωστόσο, του σημαίνοντος του παιχνιδιού, το οποίο στα δύο σποτ (ποδόσφαιρο, τρενάκι) μάλλον σημαίνει πολιτική αποχαύνωση και αυτισμό ή τουλάχιστον ανωριμότητα, αισθάνομαι την ανάγκη, κλείνοντας, να αντιπαραθέσω έναν διανοητή που επηρεάστηκε (αλλά δεν εγκλωβίστηκε) από την ψυχαναλυτική θεωρία, τον Κώστα Αξελό, ο οποίος επέμενε ότι η ‘έλλειψη του παιχνιδιού νεκρώνει τη σκέψη’.