Ας κάνουμε μια νοερή άσκηση στα γρήγορα.
Ας φανταστούμε την Ελλάδα σαν μια όμηρο στα χέρια (οικονομικών) εγκληματιών. Την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους “θεσμούς” -όπως αρεσκόμαστε να τους αποκαλούμε- σαν απαγωγείς της νεαρής κορασίδας με το γαλανόλευκο φόρεμα. Όχι τόσο αθώα όσο θέλει να παρουσιάζεται, αλλά σίγουρα όχι τόσο “αμαρτωλή” όσο θέλουν τα media και οι άλλοι να την παρουσιάζουν. Μια 5ετής απαγωγή μιας χώρας που μαζί με τους κατοίκους της βρίσκεται δεμένη χειροπόδαρα με βαριές αλυσίδες από ένα υλικό που λεγεται “χρέος”.
Η μικρή μας πρωταγωνίστρια αποφασίζει να παίξει ένα τελευταίο χαρτί που της έχει απομείνει προκειμένου να καταφέρει να ξαναδεί τον ήλιο. Εκλέγει ένα νέο αντιπρόσωπο να διαπραγματευτεί εκ μέρους της, καθότι η ίδια είναι πια διαλυμένη μετά απο τόσα χρόνια αφαίμαξης. Έχει χάσει το 1/3 του ΑΕΠ της βλέπετε και μαζί με αυτό την αξιοπρέπεια της.
Ο διαπραγματευτής της λοιπόν έχει το ματσό όνομα ΣΥΡΙΖΑ και εκτός από το εξαφανισμένο ΑΕΠ της, υπόσχεται ότι θα της φέρει πίσω και τη χαμένη της αξιοπρέπεια. Και όλα θα γίνουν όπως έπρεπε πάντα να είναι.
Θα γυρίσει πάλι με καμάρι στις παλιές της γειτονιές και δεν θα την αντιμετωπίζουν σαν μια ατιμασμένη..μια αφερέγγυα.
Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ απαγωγέα (Ε.Ε.) και διαπραγματευτή (ΣΥΡΙΖΑ) ξεκίνησαν πριν 4 και κάτι μήνες. Σκληρές και μεγάλες σε διάρκεια, όπως και οι στύσεις (όπως εύστοχα παρομοίασε ο Αρκάς), συνεχίζονται με περίσσια ένταση και το ενδιαφέρον και των εμπλεκόμενων μερών αλλά και όλου του πλανήτη παραμένει αμείωτο.
Ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω κάνει ο διαπραγματευτής προκειμένου να κερδίσει την εύνοια του απαγωγέα. Στην αρχή βλέπετε σχεδόν αρνιόταν να ξεκινήσει διάλογο.
Δύο βήματα μπροστά και ένα πίσω, για τον απαγωγέα που έχει φανερά το πάνω χέρι. Τόσα χρόνια έλυνε και έδενε. Αυτός έχει το μαχαίρι, αυτός και το καρπούζι. Και μιας και πιάσαμε τις παροιμίες με καρπούζια, έχει επίσης κάνει ένα λάθος. Θέλει να χωρέσει 2 καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Θέλει και την χώρα έρμαιο της, για να εφαρμόσει πάνω της ανώμαλες (πολιτικές) που κοντεύουν να την εξοντώσουν μια και καλή, αλλά θέλει και συνοχή ανάμεσα στις χώρες που έχει μαζεμένες στο κελάρι του στις Βρυξέλλες. Αυτό ο διαπραγματευτής το γνωρίζει πολύ καλά. Είναι το αδύναμο σημείο του σκληρού απαγωγέα. Και είναι και ταυτόχρονα και η αχίλλειος πτέρνα του ΣΥΡΙΖΑ. Πέρα από αυτόν τον εκβιασμό δεν έχει άλλο όπλο για να περάσει τις θέσεις του προς όφελος της Ελλάδος. Αλλά είναι πολύ δυνατό όπλο και το ξέρουν όλοι. Και οι εμπλεκόμενοι φορείς και οι όντες έξω από τον χορό. Φοβούνται όλοι μην μπούνε παρά την θέληση τους σε αυτό το ξέφρενο πανηγύρι που λέγεται “παγκόσμια οικονομική κρίση”.
Μια τράπεζα το 2008 στις ΗΠΑ βάρεσε κανόνι και ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα χτύπησε μπιέλα. Και μόνο τα δισεκατομμύρια της αμερικανικής κυβέρνησης μπόρεσαν να σώσουν το παρ’ολίγον ναυάγιο. Το τι μπορεί να επακολουθήσει αν αυτό συμβεί σε μια χώρα δεν χρειάζεται να το εξηγήσουμε εμείς. Έτσι θα αποφύγουμε και τα κλισέ με τις πεταλούδες που τινάζουν τα φτερά τους και θα ‘χετε ακούσει πιστεύω την συνέχεια. Για για να μην πλατιάζουμε και έχουμε και δραχμές να κόψουμε, η διαπραγμάτευση συνεχίζεται πιο αμφίρροπη από ποτέ. Το είπε άλλωστε και ο Τσίπρας χτές στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα ξεκινάει.
Εμείς έχουμε να πούμε απλά το εξής: Μεγαλωμένοι με χολιγουντιανές υπεραπαραγωγές και γαλουχημένοι με Σόμπολο και Ευγγελάτο, ένας κανόνας και μόνο ισχύει στις διαπραγματεύσεις απελευθέρωσης ομήρων.
Όσο καλή, γεμάτη επιχειρήματα και κόλπα και αν είναι μια διαπραγμάτευση, κρίνεται πάντα εκ του αποτελέσματος. Αν ο όμηρος σκοτωθεί, η διαπραγμάτευση απέτυχε. Οπότε αν προσαρμόσουμε την μικρή μας μυθοπλασία στον “ρεαλισμό” (αγαπημένη λέξη τον τελευταίο καιρό), ο ΣΥΡΙΖΑ, εδώ που έφτασε τα πράγματα είτε θα καταφέρει να επιβάλει τις θέσεις του, είτε θα τα τινάξει όλα στον αέρα.
Κάθε άλλη επιλογή (μια είναι η επιλογή και λέγεται «Μνημόνιο 3»), θα είναι η χαριστική βολή ανάμεσα στα μάτια της απαχθείσας.