Πρώτη φορά ένιωσα, ότι Ελληνική Κυβέρνηση έχει σχέδιο και στόχο δυναμικής-διεκδικητικής διαπραγμάτευσης. Το 2011 είχα ακούσει τον Σαμαρά στο Ζάππειο και ήμουν έτοιμος να τον ψηφίσω, με τη λογική του «το μη χείρον βέλτιστο». Δυστυχώς, ο Σαμαράς απέτυχε παταγωδώς. Το 2012 δεν τον ψήφισα, διότι ο Τσίπρας έκανε την απρόσμενη κίνηση: Δυναμικά και αποφασιστικά ζήτησε να του δοθεί ψήφος εξουσίας, αιφνιδιάζοντας όλα τα άλλα κόμματα, αλλά όχι τον λαό.
«Ώπα», σκέφτηκα, «κάποιος ανατρέπει τις ισορροπίες του παιχνιδιού. Κάποιος έχει γνώσεις σύγχρονης στρατηγικής, έχει μελετήσει ή έχει συμβούλους ικανούς. Αν αυτά χρησιμοποιηθούν σωστά και στις διεθνείς μας σχέσεις, κάποιο όφελος θα δούμε. Ας τον δοκιμάσω». Σήμερα διαπιστώνω πως οι προσδοκίες μου δεν διαψεύδονται, ασχέτως αποτελέσματος. Η Κυβέρνηση έχει σχέδιο. Φυσικά, αποκαλύπτει λίγα-λίγα και σε χαμηλή ένταση τα επιχειρήματά της. Και αποφεύγει να κάνει μια εμφανή επίθεση κατά του γερμανικού επεκτατισμού σε βάρος της Ευρώπης. Θα έχει τους λόγους της, αλλά, αν χρειαστεί, πιστεύω πως η επίθεση θα αποκτήσει την σφοδρότητα που πρέπει, ώστε να ταρακουνήσει τους λοιπούς Ευρωπαίους, ηγέτες και λαούς, εξαιρουμένων των ηγετών που διαπλέκονται με συμφέροντα
Μίλησε, λοιπόν, ο Βαρουφάκης για διαφθορά και άφησε αιχμές για την γερμανική διαπλοκή, σε κόσμιο επίπεδο, για να μην φανεί και αγενής. Ο δημοσιογράφος του ΜΕΓΚΑ ήταν πιο αιχμηρός. Η στάση και απάντηση του Σόιμπλε: «Ο καθένας να φροντίσει τα του οίκου του, οι άνθρωποι είναι ίδιοι σε όλες τις χώρες». Γερμανός + προτεστάντης + υψηλός αξιωματούχος να κάνει τέτοια δήλωση περί ισότητας των ανθρώπων, ανεξαρτήτως εθνικότητας! Το σύγχρονο πιο σύντομο ανέκδοτο. Πρώτη ρωγμή. Ο Σόιμπλε δεν μασά τα λόγια του. Αν δεν ένιωθε κάποιο στρίμωγμα, θα μας έλεγε: «Δεν με νοιάζει, ας προσέχατε!».Γιατί δεν το είπε; Δεν γνωρίζω τι διημείφθη εκτός δημοσιότητος, αλλά είναι πιθανόν ο Βαρουφάκης (φαίνεται πως έχει σαφές πλαίσιο και εντολές κινήσεων και κανένας να μην βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα για «κωλοτούμπες»), να ήταν πιο ωμός στα εσώτερα γραφεία. Πώς θα ήταν πιο ωμός: Οι γερμανικές επιχειρήσεις δεν δρουν υπογείως, αν δεν έχουν κυβερνητική έγκριση. Είναι εργαλεία της Κυβέρνησης, επιδοτούνται και χρηματοδοτούνται από αυτήν, κατά παράβαση των ευρωπαϊκών νόμων περί ανταγωνισμού και ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων και επιχειρήσεων.
Έγραψα προχτές για τον ρόλο ΖΗΜΕΝΣ-ΝΤΟΪΤΣΕ ΤΕΛΕΚΟΜ και, μάλλον, Κόκκαλη. Μην θαρρεί κανείς, πως για τις υποκλοπές στα τηλέφωνα Καραμανλή και λοιπών υπουργών είναι άμοιροι ευθυνών οι παραπάνω γερμανικές εταιρείες και Γερμανοί. Εμείς, άλλωστε, τους παραδώσαμε τον ΟΤΕ, υπό πλήρη έλεγχο.
Έγραψα, επίσης, για την απαξίωση των λοιπών οικονομικών πηγών της Ελλάδας, χάριν των γερμανικών συμφερόντων, καθώς και για το παιδομάζωμα εγκεφάλων.Είναι πρακτικές γενοκτονίας, όχι μεταφορικώς, αλλά σύμφωνα με τους γενικώς παραδεκτούς κανόνες του Δημοσίου Διεθνούς Δικαίου και των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Υπάρχει και νομικό προηγούμενο, από τις Δίκες της Νυρεμβέργης, όπου καταδικάστηκαν για γενοκτονία άτομα που δεν έβαψαν τα χέρια τους με αίμα ούτε δίνοντας διαταγές, καθώς και οργανώσεις, επιχειρήσεις και στελέχη τους. Ο λόγος, ότι με βία και κατάλληλες μεθόδους επιβολής αποστέρησαν βία λαούς από κάθε πόρο διαθέσιμο για την επιβίωσή τους. Η Ελλάδα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα: α) δήμευση τροφίμων, με αποτέλεσμα τον λιμό του 1941, β) αναγκαστική εργασία, γ) αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, δ) ληστρική εκμετάλλευση και κλοπή κάθε πλουτοπαραγωγικού πόρου και μέσου της χώρας, δ) πλιάτσικο σε ότι πράγμα αξίας υπήρχε. Η φτώχεια που επήλθε βασάνισε την χώρα για δεκαετίες, με διηνεκή αποτελέσματα: Α) Μετανάστευση, κυρίως στη Γερμανία, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να χάσει το καλύτερο εργατικό δυναμικό της, που θα μπορούσε να εργαστεί για την ανοικοδόμηση της ολοσχερώς κατεστραμμένης πατρίδας του. Χωριά ερήμωσαν, χωράφια μείναν ακαλλιέργητα. Οικονομικά και όχι συναισθηματικά μιλώντας, η εργασία είναι από τους σημαντικούς συντελεστές της οικονομίας.Β) Πλήρης διαρραγή του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού ιστού της χώρας και συνεχές φάσμα λιμού και λοιμών. Αποτέλεσμα, συνεχείς υποχωρήσεις και υποτέλεια σε ξένους και ντόπιους πάτρωνες και στους εκβιασμούς τους. Δεν σου δίνουμε βοήθεια, τρόφιμα, φάρμακα, σ’ αφήνουμε έρμαιο των εξωτερικών εχθρών σου, αν δεν υποκύψεις και δεν βάλεις στην εξουσία τους διεφθαρμένους που θέλουμε. Δεν σου δίνουμε την τεχνολογική βοήθεια για ανάπτυξη, αν δεν εκχωρήσεις, σ’ εμάς και σ’ αυτούς που θέλουμε, με αποικιοκρατικούς όρους, τον πλούτο της χώρας σας.
Αυτή είναι η κύρια πηγή, η αρχή της διαφθοράς και η αιτία που αυτή κυριάρχησε στην πατρίδα μας. Θα υπενθυμίσω, πως μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη εκτελέστηκε, το 1952 και ο Δημήτρης Μπάτσης, νομικός και οικονομολόγος. Καταδικάστηκε για εσχάτη προδοσία, επειδή συμμετείχε σε έρανο για την οικονομική ενίσχυση των οικογενειών των πολιτικών κρατουμένων και τούτο θεωρήθηκε ως συνδρομή στο παράνομο ΚΚΕ. Η αιτία, βέβαια, ήταν το σημαντικό βιβλίο του «Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα», όπου έφερνε στο φως τις ληστρικές συμβάσεις με ξένες επιχειρήσεις και ντόπιους ολιγάρχες, που απομυζούσαν τη χώρα μας.
Γ) Η ξενοκρατία επέβαλε και τον Εμφύλιο, όπου οι μετριοπαθείς φωνές φιμώθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, εκτελέστηκαν, για 30 χρόνια. Κι έτσι αναγκάστηκαν φωτεινά μυαλά να πάρουν των ομματιών τους για άλλες χώρες. Θυμηθείτε το πολύτιμο φορτίο του πλοίου ΜΑΤΑΡΟΑ: Το 1945 μετέφερε στη Γαλλία διακόσιους Έλληνες, την αφρόκρεμα των επιστημών και της διανόησης, στο Παρίσι. Θέλετε ονόματα; Ο Πάνος Τζελέπης (αρχιτέκτοντας) ήταν ο αρχηγός της ομάδας.
Και μερικά από τα μέλη της ήταν οι φιλόσοφοι Κορνήλιος Καστοριάδης, Κώστας Παπαϊωάννου, Μιμίκα Κρανάκη, Κώστας Αξελός, ο ιστορικός Νίκος Σβορώνος, οι φοιτητές Αρχιτεκτονικής Εμμανουήλ Κινδύνης, Αριστομένης Προβελέγγιος, Αθανάσιος Γάττος, Κωνσταντίνος Μανουηλίδης, Νικόλας Χατζημιχάλης, Γιώργος Κανδύλης, Πάνος Τσολάκης, Τάκης Ζενέτος, ο κινηματογραφιστής Μάνος Ζαχαρίας, ο γλύπτης Μέμος Μακρής, ο ζωγράφος Ντίκος Βυζάντιος, ο μουσικός Δημήτρης Χωραφάς, ο τεχνοκριτικός Άγγελος Προκοπίου, οι γιατροί Ανδρέας Γληνός και Ευάγγελος Μπρίκας, η συγγραφέας Έλλη Αλεξίου, η ποιήτρια Μάτση Χατζηλαζάρου, η εικαστικός Νέλλη Ανδρικοπούλου, ο ποιητής Ανδρέας Καμπάς, οι φιλόλογοι Εμμανουήλ Κριαράς και Σταμάτιος Καρατζάς και πολλοί άλλοι. Πόσο διαφορετική θα ήταν η πατρίδα μας, αν οι άνθρωποι αυτοί έμεναν και δημιουργούσαν στον τόπο τους; Και δεν ήταν μόνον αυτοί. Πόσοι ακόμη έμειναν απομονωμένοι στο «Σιδηρούν Παραπέτασμα»;
Πόσοι κατέφυγαν σε άλλες χώρες, επειδή είχαν τον φόβο, μήπως έχουν κι αυτοί την τύχη του Μπάτση, αν τα βάλουν με την ξενοκρατία και τη διαφθορά;Δ) Όλα αυτά έφεραν τη χούντα, πιο σκληρή ξενοκρατία, νέο κύμα μετανάστευσης, νέα φίμωση, νέες εξορίες, φυλακίσεις, φιμώσεις άξιων ανθρώπων και το αποκορύφωμα: Την εισβολή και διχοτόμηση της Κύπρου. Την οπισθοδρόμηση της Ελλάδας, όσον αφορά στην ένταξή της στην ΕΟΚ.Ε) Έβαλαν στην Παιδεία, στην Επιστήμη, στον Πολιτισμό ιδεολογικά βαρίδια, τις κατηύθυναν στην εξυπηρέτηση των αντιλαϊκών και «αντεθνικών» συμφερόντων. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς, παρά να υποκύψουμε τότε. Θα θυμίσω την πικρή παροιμία που λέγονταν στην τουρκοκρατία: «καημένε, σκλάβα με θωρείς και παρθενιά γυρεύεις;»Το ίδιο δεν γίνεται και σήμερα; Πού είναι τα καλύτερα μυαλά μας; Θυμάστε την ποταπή απάντηση και το σαρκαστικό χαμόγελο μια Γερμανίδας υφυπουργού Παιδείας, προς τους γλίσχρα αμειβόμενους και άνεργους Ισπανούς εκπαιδευτικούς; «Ελάτε στη Γερμανία, έχουμε θέσεις και καλύτερους μισθούς». Πόσοι Έλληνες γιατροί μετανάστευσαν στη Γερμανία; Πόσοι Έλληνες αξιωματικοί (ειδικά της Πολεμικής Αεροπορίας) παραιτήθηκαν και πήγαν να προσφέρουν τις ικανότητές τους και γνώσεις τους σε Αραβικές –κυρίως- και άλλες χώρες, γιατί εδώ δεν μπορούσαν να επιβιώσουν;Σταματώ εδώ κι αύριο θα συνεχίσω, γιατί φορτίστηκα συναισθηματικά. Απλώς θα υπενθυμίσω, πως ο Βαρουφάκης είναι ο πρώτος που τόλμησε να μιλήσει, μέσα στο Βερολίνο και σε επίσημο forum για ναζισμό. Αν χρειαστεί, πρέπει η Ελλάδα αυτό να το τρίψει στη μούρη της Γερμανίας. Είναι ταμπού γι’ αυτούς. Και πρέπει η Ελλάδα να φωνάξει σ’ όλη την Ευρώπη, πως «μην χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος. η σκύλα που το γέννησε ζει και είναι πάλι σε οργασμό». Μπέρτολντ Μπρεχτ (όταν είδε τον κόσμο στις πλατείες των πόλεων να πανηγυρίζει για το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου). Κάτι περισσότερο ήξερε ο Γερμανός αυτός.