Η ανάλυση του Μπέντζαμιν Φρίντμαν, καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Χάρβαρντ
Πληθαίνουν και διεθνώς οι φωνές που υποστηρίζουν την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ως την μόνη αποτελεσματική λύση. Ενδεικτική είναι η ανάλυση του Μπέντζαμιν Φρίντμαν, καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Χάρβαρντ, ο οποίος χαρακτηρίζει «αναπόφευκτη» την αναδιάρθρωση και ελάφρυνση του χρέους, επικαλούμενος μάλιστα την ευνοϊκή ρύθμιση του γερμανικού χρέους το 1953 αλλά και τη μη καταβολή από τη Γερμανία των πολεμικών επανορθώσεων που είχαν οριστεί από τη Συμφωνία των Βερσαλιών του 1919.
Ο Φρίντμαν κάνει εκτενή αναφορά στην επιβολή περιοριστικών δημοσιονομικών πολιτικών από τους δανειστές σε χώρες όπως η Ελλάδα, πολιτικών που «πνίγουν» την οικονομική δραστηριότητα.
«Στις χώρες της κρίσης δεν υπάρχει η αναγκαία δημοσιονομική ευχέρεια κινήσεων, κάτι που κάνει πλέον αναπόφευκτη την επιλογή αναδιάρθρωσης και ελάφρυνσης του χρέους τους» υπογραμμίζει στο άρθρο του.
Ταυτόχρονα ο Μπέντζαμιν Φρίντμαν δίνει ιστορικά παραδείγματα από την Ευρώπη και για τις δύο επιλογές, αναφερόμενος στις γερμανικές επανορθώσεις που ορίστηκαν στη Συμφωνία των Βερσαλλιών του 1919, και οι οποίες δεν καταβλήθηκαν ποτέ. Ή στη Διάσκεψη του Λονδίνου το 1953, όπου έγινε ευνοϊκή ρύθμιση του γερμανικού εξωτερικού χρέους με δραστική μείωσή του και μείωση των τόκων.
«Δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα με οικονομικούς όρους – πόσο μάλλον με ηθικούς – που να δικαιολογεί ότι η Γερμανία αποτελεί τη μοναδική χώρα της σύγχρονης εποχής στην οποία επετράπη μεγάλη επιμήκυνση και ελάφρυνση του χρέους», λέει χαρακτηριστικά.
Επιμένει, δε, πως η υπόθεση ότι οι υπερχρεωμένες χώρες της Ε.Ε. θα είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν κάποτε το χρέος τους είναι ένα επινόημα καθόλου χρήσιμο. Την ώρα που το ξέσπασμα της δημοσιονομικής κρίσης το 2007/2008 μοιάζει να ξεθωριάζει στο προσκήνιο της ιστορίας και η κατάσταση να οδηγείται στην ομαλοποίηση των επιτοκίων, οι υπερχρεωμένες χώρες δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.
«Όταν δεν εξυπηρετούνται τα δάνεια, τότε οι δανειστές εμφανίζονται ως θύματα» τονίζει στο άρθρο του Φρίντμαν και προσθέτει πως «οι χώρες που δανείζονται εμφανίζονται στη δημόσια αντίληψη με το σύνδρομο της ενοχής». Για να καταλήξει πως «η Ευρώπη έχει επιστρέψει στον 19ο αιώνα, όταν ο στόχος ήταν μια δίκαιη και όχι μια αναπτυσσόμενη οικονομία».
Υπογραμμίζει, δε, πως η ανάπτυξη έμεινε στα μισά του δρόμου με συνέπεια την επίμονη στασιμότητα της ευημερίας για την πλειοψηφία των Ευρωπαίων.
Ο αρθρογράφος, επικαλείται δήλωση του Β. Σόιμπλε για να επισημάνει ότι «ο κίνδυνος για την Ευρώπη συνίσταται στην επανάληψη των εμπειριών που έγιναν στο διάστημα του μεσοπολέμου» ενώ κάνει λόγο για «ακραία πολιτικά κινήματα» που απευθύνονται πλέον εναντίον ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Πηγή