Με πήρε μια φίλη μου τηλέφωνο. Μιλήσαμε για το ΝΑΙ και το ΟΧΙ. Είναι υπέρ του ΝΑΙ, χτες θα κατέβαινε για πρώτη φορά στη ζωή της σε συγκέντρωση. Μου είπε θα ψηφίσει ΝΑΙ με το μυαλό, αν ψήφιζε με την καρδιά τότε θα ήταν στο ΟΧΙ. Θα το κάνει γιατί φοβάται ότι θα καταστραφούμε, γιατί φοβάται το χάος που θα ακολουθήσει.
Φίλη μου,
το χάος που ζούμε χρόνια τώρα, και δεν λέω μόνο τα πέντε τελευταία, δε σε φόβισε ποτέ; Όταν σου έκοβαν το μισθό και με έπαιρνες κλαίγοντας δε φοβόσουν; Όταν πλήρωνες στην εφορία περισσότερα από όσα σου έμεναν για να ζήσεις ένιωθες ασφάλεια; Όταν η μάνα σου δεν βγήκε στη σύνταξη για μερικές μέρες γιατί με το νόμο που είχε ψηφιστεί έπρεπε να δουλέψει άλλα πέντε χρόνια, μπορούσε δεν μπορούσε, δεν τρόμαξες; Όταν σήκωνες λεφτά απ’ το ΑΤΜ πλάι σε ανθρώπους που κοιμόνταν σκεπασμένοι με κουρέλια, ανθρώπους που όσο περνούσε ο καιρός αυξάνονταν, ήσουν ήρεμη;
Λες το ΟΧΙ είναι στην καρδιά σου αλλά το ΝΑΙ είναι στο μυαλό σου. Αυτή τη ζωή διαλέγεις; Αυτή που το μυαλό υπολογίζει πόσες μέρες Χ 60 ευρώ έχεις στην τράπεζα σε χρήματα; Πριν πόσα είχες επί πόσα τη μέρα; Αυτή που το μυαλό ψυχρά σου επιβάλλει την αποδοχή με κάθε κόστος του πράττειν που άλλοι αποφασίζουν για ‘σένα; Πώς το κάνεις, δε σε ήξερα έτσι, πώς τα καταφέρνεις να φέρεις δυο ανθρώπους μέσα σου, έναν στο κεφάλι έναν στο σώμα; Πώς ο ένας πριν έξι μήνες ψηφίζει σε εθνικές εκλογές κι ο άλλος έξι μήνες μετά ακυρώνει το αποτέλεσμα ζητώντας δοτό πρωθυπουργό; Πώς ο ένας σε στέλνει στο σούπερ μάρκετ να αγοράσεις πανικόβλητη φασόλια και καφέ κι ο άλλος σε έβαζε, τόσα χρόνια τώρα, να δίνεις τρόφιμα και ρούχα σε όσους οι πολιτικές των κυβερνήσεών μας τους άφηναν χωρίς τρόφιμα και χωρίς ρούχα; Εξήγησέ το μου! Δε γίνεται με την καρδιά σου να διαλέγεις να δεις την Αγορά του Αυγερόπουλου και με το μυαλό σου το δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΙ και του ΜΕΓΚΑ. Πες μου πού είμαι παράλογος; Δώσε μου καλύτερα να καταλάβω αυτό το “φοβάμαι”.
Φίλη μου,
είμαι ίδιος, δεν άλλαξα, όπως με ήξερες. Με τους ίδιους φόβους και τις ίδιες αγωνίες. Κανείς απ’ αυτούς όμως δεν έχει να κάνει με τις κλειστές τράπεζες και την “ντροπή” γιατί οι οικονομικοί δολοφόνοι του ΔΝΤ με θεωρούν αφερέγγυο. Όποτε θες θα με βρίσκεις εδώ να σε ακούω στη γκρίνια σου για τη δύσκολη ζωή που σου επιβάλλουν οι έξω και οι μέσα. Θα με βρίσκεις στα κινήματα να φωνάζω, στις δομές αλληλεγγύης να προσφέρω, στο μίνι μάρκετ μου να γεμίζω το τεφτέρι με χρέη παππούδων και ανέργων (που ξέρω ότι ποτέ δε θα πληρωθώ) που δεν τους φτάνουν τα ελάχιστα για να πάρουν το ψωμί και το τυρί του μήνα. Θα με βρίσκεις φωνή ήρεμη στο φόβο σου και φωνή δυνατή σε καθέναν που θα προσπαθεί να διαλύσει και τη δικιά σου ζωή όπως έχει κάνει σε έναν ολόκληρο λαό εδώ και δεκαετίες.
Φίλη μου, άσε το μυαλό σου να ακούσει την καρδιά σου. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να αλλάξουμε τον κόσμο.
[Βρείτε το Πρόβατο στη σελίδα του στο Facebook https://www.facebook.com/provatooxiarni]