Πρέπει να αποσταθεροποιηθεί το χρονοδιάγραμμα των δανειστών
Είναι ξεκάθαρο ότι οι πιέσεις προς την ελληνική κυβέρνηση για να δεχτεί πολύ σκληρά μέτρα είναι τεράστιες. Τα μέτρα δεν έχουν να κάνουν με την βελτίωση της ικανότητας εξυπηρέτησης του χρέους, η οποία είναι σαφώς ανέφικτη μέσω της πολιτικής των περικοπών.
Αντίθετα, τα μέτρα έχουν να κάνουν με την περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης της οικονομίας, επιδείνωση που θα καταστήσει εφικτή την επιβολή ενός ακόμα μνημονιακού πλαισίου.
Ειδικότερα, δε, έχουν να κάνουν με τον εξευτελισμό της πρώτης κυβέρνησης-πειρατικό, στα μάτια των ψηφοφόρων στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Συνολικά, στόχος είναι να εμπεδωθεί το καθεστώς παραχώρησης κυριαρχίας και η εγκαθίδρυση μόνιμων μηχανισμών επιβολής όρων.
Η ελληνική κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να μείνει στο ευρώ. Όμως φαίνεται εξίσου αποφασισμένη να μην αποδεχτεί αυτό το πλαίσιο. Το παιχνίδι σε πρώτο επίπεδο δείχνει να παίζεται στο ποιος θα δειλιάσει πρώτος. Εντούτοις, δέκα μέρες πριν γραφτούν αυτές οι γραμμές, η Ελλάδα κατ’ ουσίαν αθέτησε μια υποχρέωση 300 περίπου εκατομμυρίων ευρώ προς το ΔΝΤ, το οποίο έκανε αμέσως δεκτό αίτημα για ομαδοποίηση των δόσεων του Ιουνίου για τις 30 του μηνός. Η αμέσως προηγούμενη δόση ύψους περίπου 700 εκ. είχε πληρωθεί από λογαριασμό στην ΤτΕ, του οποίου η ύπαρξη επισημάνθηκε από το ίδιο το Ταμείο.
1.Φαίνεται το ΔΝΤ να μην μπορεί να αντιμετωπίσει απέναντι στο ΔΣ του μία ελληνική στάση πληρωμών προς αυτό.
2.Φαίνεται ότι η ελληνική πλευρά είναι αποφασισμένη να την κάνει πράξη.
3.Φαίνεται ότι η πλευρά των ευρωπαίων δανειστών -των Γερμανών, για να μιλάμε ανοιχτά- δεν είναι διατεθειμένη να την εμποδίσει, δεν πρόκειται όμως και να την διατυμπανίσει.
Διότι η γερμανική πλευρά δεν προτίθεται να ωθήσει την Ελλάδα εκτός ευρώ. Αντιθέτως, το ευρώ ως όπλο πολιτικής κυριαρχίας είναι στρατηγική επιλογή για τους Γερμανούς. Συνεπώς, μία υπόθεση μπορεί να είναι ότι η πλευρά του ΔΝΤ αποχώρησε διαμαρτυρόμενη από τις διαπραγματεύσεις, διότι αντιλήφθηκε ότι οι Γερμανοί θα αφήσουν τη χρεοκοπία της 30ης Ιουνίου να συμβεί.
Και δεν θα ανοίξει ρουθούνι.
Ο μόνος που θα εκτεθεί είναι το ΔΝΤ, που πλέον εκβιάζει και πιέζει γι αυτόν τον λόγο, και φυσικά η ελληνική κυβέρνηση, με το κλίμα αβεβαιότητας και πιστωτικής ασφυξίας να εξακολουθεί να τη φθείρει στο εσωτερικό.
Ασφυξία αρκετή ώστε να στενάζει η οικονομία, όχι αρκετή ώστε να καταρρεύσουν οι τράπεζες. Και δεν φαίνεται ότι θα αλλάξει αυτή η πολιτική σε τίποτα μετά από μία αθέτηση πληρωμής προς το ΔΝΤ.
Το σχέδιο είναι σχέδιο αργής φθοράς της εικόνας της ελληνικής κυβέρνησης στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Αρκετής φθοράς ώστε να εξευτελιστεί στα μάτια των ψηφοφόρων, όχι αρκετής ώστε να επαναστατήσει. Σε αυτή την άποψη συνηγορεί και το σκωτσέζικο ντους των τελευταίων εβδομάδων. Το τι θα σημάνει η χρεοκοπία εξαρτάται από τις αποφάσεις που η ΕΚΤ θα λάβει εν όψει της, καθώς και από τις αντιδράσεις των αγορών αναφορικά με τα ομόλογα χωρών της περιφέρειας, χώρες που πλέον παίρνουν αποστάσεις από την Ελλάδα για να προφυλαχθούν.
Επομένως, μήτε το πότε της χρεοκοπίας, μήτε καν το πώς θα χρησιμοποιηθεί, τίποτα δεν είναι στον έλεγχο των Ελλήνων.
Παρ’ όλ’ αυτά, είναι καλύτερο για την κυβέρνηση με κάποιου είδους ανακοίνωση να επισπεύσει τις εξελίξεις. Είναι, επίσης, προτιμότερο να φανεί η αθέτηση πληρωμών ως πολιτική και στρατηγική επιλογή, παρά ως αποτυχία της κυβέρνησης Τσίπρα και μοχλός μιντιακού πραξικοπήματος.
Η μόνη ελπίδα για την ελληνική κυβέρνηση είναι να επιχειρήσει με μία επιθετική κίνηση να αποσταθεροποιήσει το χρονοδιάγραμμα που έχει τεθεί από την άλλη πλευρά.
Όμως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει κρατήσει τον κόσμο απροετοίμαστο. Αυτό κάνει το εγχείρημα μίας επιθετικής κίνησης δύσκολο, και επομένως μία απειλή για τέτοιο εγχείρημα μη πιστευτή. Έτσι τα πράγματα προχωρούν βάσει του σχεδίου των δανειστών.
Αν ο Τσίπρας αποφασίσει να κινηθεί επιθετικά, θα πρέπει να βασιστεί σε έναν απροετοίμαστο λαό και να πιστέψει σε αυτόν, καίτοι οι δημοσκοπήσεις υποτίθεται ότι αποφαίνονται το απίθανο “συμφωνία πάση θυσία”.
Πρέπει, επομένως, να αποδομήσει την άλλη πλευρά όσο ταχύτερα γίνεται. Να κάνει τη στροφή από την ψευδαίσθηση των “εταίρων” που θέλουν δήθεν να πάρουν πίσω τα χρήματα τους, προς το ρεαλισμό του κηρυγμένου πολέμου.
Η ομιλία του πρωθυπουργού στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ στις 16 Ιουνίου, σε αυτό το πλαίσιο, ήταν επιθετική. Όχι, όμως, αρκετά.