Πάμε με το οξύμωρο απ’ την αρχή: ποίηση είναι η εκλαΐκευση του απλού...
by Provato oxi arni
Είναι το προφανές μιας απαράμιλλης ομορφιάς που ευφυώς κάποιοι στήνουν μπροστά στα μάτια μας. Αν δεν τη δούμε η ευθύνη είναι σε εμάς που κλείσαμε τα μάτια κι όχι σ’ αυτή που δεν είναι εκεί. Γιατί είναι εκεί.
Ποίηση είναι τα κίτρινα σταράκια κάτω από μια λευκή φούστα. Είναι ο πόθος στο “μείνε απόψε” κι η απάντηση με ένα σκέτο “κορίτσι μου” που ενεργοποιεί ως συναγερμό το τρέμουλο του κορμιού. Ποίηση είναι τα τρίμματα της γόμας από κάτι σβησμένες σημειώσεις του Χατζιδάκι και μια φωτογραφία προφίλ της Ανίτας Έκμπεργκ.
Είναι το απρόσμενο γύρισμα των ντραμς στο τέλος ενός τραγουδιού και μια “μουσική λογομαχία” του Τσου Μπέρυ με τον Λέστερ Γιανγκ πάνω στο I Got Rhythm’. Ποίηση εν τέλει, μετά και από όλα τα υπόλοιπα, είναι οι λέξεις. Είναι ο τρόπος που τους φερόμαστε, που τις βάζουμε στη σειρά, που τις ακουμπάμε στο χαρτί ή την οθόνη. Με άλλα λόγια, η αριστεία της τρυφερότητάς μας απέναντί τους.
Την Πέμπτη το βράδυ στο Βοτανικό, στην Αθήνα, έζησα ένα απ’ τα σημαντικότερα μουσικά γεγονότα της ζωής μου. Ήταν σαν και να βρέθηκα σε μια σε διάρκεια άπνοια που όμως δε μου έπαιρνε ζωή, αντίθετα έκανε τα πνευμόνια μου να βρίσκουν νέους τρόπους αναπνοής μόνο και μόνο για να τη ζήσω ως το τέλος και να μπορώ να πω: “Κιόλας; Όλο τούτο μιαν ανάσα μου φάνηκε”! Ναι, σχεδόν. Μία για κάθε θαύμα…
Το Toradiofono.gr κλείνοντας τα δυο χρόνια παρουσίας του στα web κύματα έστησε μια μεγάλη συναυλία αφιερωμένη στα ποιήματα που έγιναν τραγούδια και κάλεσε ένα σωρό κόσμο. Μερικούς απ’ τους κορυφαίους Έλληνες τραγουδιστές, δυο εξαίρετους μουσικούς και φίλους που γέμισαν την αίθουσα. Περπατώντας ανάμεσα στον κόσμο αρκετές φορές μες στη βραδιά, είχα την αίσθηση ότι όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους.
Ψίθυροι και ησυχίες ανθρώπων που το κοινό της συγκίνησης τους ένωνε. Και δάκρυα. Όχι μόνο τα δικά μου που ούτως ή άλλως είμαι ευσυγκίνητος σαν ιτιά κλαίουσα μπρος σε μελό ποτάμι, αλλά και τόσων άλλων που με το ανάστροφο της χούφτας τους σκούπιζαν τόσο τακτά τα μάτια τους, που νόμιζες ένα ομαδικό τικ κατέλαβε το νευρικό σύστημα των παρευρισκομένων.
Το πώς θα εξελισσόταν η νύχτα φάνηκε απ’ την πρώτη στιγμή. Η Νατάσσα Μποφίλιου ανέβηκε στη σκηνή και μας έπιασε απ’ το λαιμό. Έτσι, χωρίς πολλά-πολλά. Πήρε τη Μαρίνα του Οδυσσέα Ελύτη και μας την ξανασύστησε. Και την ξαναερωτευτήκαμε όπως γίνεται πάντα με τις “Μαρίνες” της ζωής μας. Η συνέχεια ανάλογη όποιος κι αν ανέβαινε με τα ποιήματα που διάλεξε, δώρα φυλαγμένα για εμάς στο στόμα και την ψυχή.
Είναι άδικο να αναφέρω μερικούς και να παραλείψω άλλους. Θα γράψω λοιπόν τα ονόματα όλων και το καθένα από μόνο του αρκεί να δώσει και εικόνες και αισθήματα. Θα σταθώ απλά σε μια κορυφαία στιγμή: η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, ερχόμενη απ’ την Κύπρο αποκλειστικά για ετούτη τη συναυλία, είπε το Δρόμοι Παλιοί του Μανώλη Αναγνωστάκη και το Πάει καιρός του Νίκου Γκάτσου σαν κι αυτές να επρόκειτο να είναι οι τελευταίες μουσικές ερμηνείες που θα έκανε άνθρωπος στη γη. Σαν και αυτές να ήταν η διαθήκη μας που θα παίρναμε μαζί μας σε έναν άλλον κόσμο, οι τελευταίες μνήμες μας απ’ τη μουσική, την ποίηση και το τραγούδι.
Με τη σειρά που εμφανίστηκαν λοιπόν: Νατάσσα Μποφίλιου, Δώρος Δημοσθένους, Μελίνα Τανάγρη, Στάθης Δρογώσης, Ανδριάννα Μπάμπαλη, Μαρία Βουμβάκη, Μανώλης Φάμελλος, Μαρία Παπαγεωργίου, Φοίβος Δεληβοριάς (όσο κι αν περάσουν τα χρόνια θα μένεις το αλητάκι της γειτονιάς που μας στήνει φάρσες), Γιώργος Νταλάρας, Μίλτος Πασχαλίδης, Θέμης Καραμουρατίδης, Μιχάλης και Παντελής Καλογεράκης (ρε παιδιά τι εξαιρετική είναι η ερμηνεία σας στο Αυτοί παιδί μου δεν του Μιχάλη Γκανά!), Απόστολος Ρίζος, Γιώτα Νέγκα, Ηρώ, Γιάννης Κότσιρας, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Χρήστος Θηβαίος (με τη Μαρέα γέμισες τον τόπο αρμύρα κι άντε να φύγει εύκολα αυτό το αλάτι), Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
Στο πιάνο ο Νεοκλής Νεοφυτίδης και στην κιθάρα ο Δημήτρης Σιάμπος συνόδευσαν την ποίηση και το τραγούδι κάνοντας ποίηση και μουσική. Όσο για το ενδιάμεσο των εμφανίσεων των τραγουδιστών, οι παραγωγοί του ραδιοφώνου διάβασαν από Σαπφώ μέχρι Γώγου, από Ευρυπίδη μέχρι Χριστιανόπουλο φροντίζοντας να μην επαναπαυτούμε ούτε λεπτό. Τα είπα και στην αρχή: άρτια παράσταση δίχως αστερίσκους. Φωνή σε μέρες μεγάλων σιωπών, δύναμη σε μέρες που δείχνουμε ως κοινωνία, ως χώρα να λιγώνουμε. Χωρίς υπερβολή θα κάνω καιρό να τη βγάλω απ’ το μυαλό μου.
Υγ. Μαρία Παπαγεωργίου, θες να γράφω πάντα εγώ για τις ερμηνείες σου;