Όσο λοιπόν κάποιοι ασχολούνται με το…ύψος και με τη γλώσσα του σώματος πολιτικών αρχηγών, θα σας πω για το τί σημαίνει θάνατος και οδύνη, τι σημαίνει υποκρισία και αναλγησία, τι σημαίνει εθισμός στη φρίκη και στη βαρβαρότητα. Χθες 99 πρόσφυγες έφθασαν στη Λέρο, διασωθέντες από πολύνεκρο ναυάγιο κοντά στο Φαρμακονήσι.34 μέχρι τώρα οι νεκροί, 15 βρέφη και παιδιά. Και αν φύγουμε από τους αριθμούς και δούμε τους ανθρώπους, τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, βλέποντας την τραγική μάνα που έχασε τρία παιδιά και σύζυγο, τον πατέρα που έχασε το γιο του, τη μάνα που έχασε δύο παιδιά, τη νέα που έχασε τον αρραβωνιαστικό της, τον καθένα άνθρωπο που έχασε αγαπημένα του πρόσωπα, αν έλθουμε μία μόνο μία στιγμή στη θέση τους, θα καταλαβαίναμε ότι η κραυγή «ένα παιδί μου, ένα παιδί μου ας είναι ζωντανό» είναι η κραυγή της ανθρωπότητας, είναι η πρoσωποποιημένη οδύνη, είναι το ξερίζωμα των σπλάχνων της κοινωνίας. Και αν σκεφτούμε ότι κάθε μέρα δημιουργούνται πρόσφυγες από τις επεμβάσεις και παρεμβάσεις όσων στη συνέχεια εμποδίζουν τη διαφυγή των προσφύγων και στην ουσία είναι υπεύθυνοι και για τη μετατροπή των θαλασσών μας σε νεκροταφείο, ενώ παράλληλα υποκριτικά δηλώνουν ενίοτε τη συμπάθειά τους ‘στους καημένους τους πρόσφυγες’, θα καταλάβουμε τι σημαίνει υποκρισία και απέραντη περιφρόνηση του ανθρώπου . Και αν αναλογιστούμε ότι όλα τα τελευταία χρόνια οι ξεριζωμένοι από τις χώρες τους παραμένουν, για όσο διάστημα παραμένουν στο νησί μας, αλλά και στη χώρα μας, σε άθλιες συνθήκες, θα πειστούμε ότι το κάθε πνιγμένο μωρό και ο κάθε άνθρωπος που κοιμάται στο χώμα και στα χαρτόνια μπορεί να κινητοποιεί συνειδήσεις ανθρώπων, που αγωνίζονται μέσα στο σύγχρονο σφαγείο συνειδήσεων να παραμείνουν άνθρωποι αλλά για πολλούς είναι μια ενοχλητική εικόνα που πρέπει να την εξαφανίσουμε, εξαφανίζοντας τους ίδιους τους πρόσφυγες. Και οι χθεσινοί επιζήσαντες από το τραγικό ναυάγιο εδώ στην αυλή του Λιμεναρχείου θα έμεναν και θα θρηνούσαν, εδώ θα λιποθυμούσαν, εδώ στο χώμα θα κυλιόντουσαν σπαράζοντας, αν δεν φρόντιζε η Ύπατη Αρμοστεία να φιλοξενηθούν σε δύο ξενοδοχεία, ώστε στοιχειωδώς να έχουν μια στήριξη και φροντίδα. Σήμερα οι νέοι πρόσφυγες εδώ βρίσκονται στο κρύο της νύχτας, χωρίς συνθήκες υγιεινής, μικρά παιδιά πάνω σε χαρτόνια. Και η Δημοτική Αρχή να προσπαθεί να εμποδίσει τη λειτουργία του άδειου κτιρίου του ΠΙΚΠΑ, που επιλύει προσωρινά έστω το πρόβλημα στέγασης των προσφύγων, αδιαφορώντας εντελώς για όλη αυτή την άθλια κατάσταση στην αυλή του Λιμεναρχείου και η Περιφερειακή αρχή παντελώς απούσα και όλοι απλά μόνο για δηλώσεις όταν ξεβράζονται νεκρά παιδιά στις ακτές μας και αδιαφορία έως και εχθρότητα για όσα παιδιά καταφέρνουν να βγουν ζωντανά από τη θάλασσα. Και μεις οι ‘ονειροπόλοι’ που κάθε μέρα, όλη μέρα, παλεύουμε να στεγνώνουμε δάκρυα, γιατί το ξέρουμε πως τα δάκρυα δεν έχουν χρώμα και εθνικότητα, που δεν θέλουμε να πεινάνε και να διψάνε συνάνθρωποί μας, που αντιμετωπίζουμε τα ειρωνικά σχόλια των ρατσιστών και την αδιαφορία των υπευθύνων, των οποίων η ευθύνη φτάνει μέχρι εκεί που αποποιούνται κάθε ευθύνη. Και η απάθεια πολλών που καταναλώνει ταχύτατα σφαγές, βασανισμούς, βομβαρδισμούς, πνιγμούς μαζί με κάθε ανοησία που σερβίρεται μεθοδευμένα και έντεχνα, ώστε η φρίκη να θεωρείται καθημερινότητα και η βία και η απανθρωπιά φυσική κατάσταση. Ξέρω, έγινα κουραστική αλλά δυσκολεύομαι να συνηθίσω την εικόνα της μάνας που έχασε τρία παιδιά και σπαράζει φωνάζοντας «ένα, ας βρεθεί ένα ζωντανό».
stokokkino.gr