«Και να που φτάσαμε εδώ χωρίς αποσκευές Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι…. Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα. Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος»
Τάσος Λειβαδίτης
Ενώ κάποιοι ασχολούνται με τον διχασμό εντός του ΣΥΡΙΖΑ ανεβάζοντας και κατεβάζοντας άρθρα και πρόσωπα, που κατά τη γνώμη τους έφταιξαν εξαιρώντας εαυτούς και …παραλλήλους, η χώρα ασφυκτιά με τον λαό να παραμένει ήρεμος –ακόμα- περιμένοντας τις εξελίξεις.
Τα βασικά ερωτήματα που βασανίζουν κάθε ψύχραιμο πολίτη, που νιώθει να του τραβήχτηκε το χαλί κάτω απ’ τα πόδια και να έπεσε στο έδαφος με πάταγο, έχουν κάπως έτσι: «Έπρεπε να υπάρχει plan B; Κι αν ναι, γιατί δεν εκπονήθηκε αρχής γενομένης από το 2012 ακόμα, ώστε να υπάρχει έστω ένας χάρτης; Έγιναν οι κατάλληλες επαφές, ώστε, αν οι δανειστές επέμεναν στα επώδυνα μέτρα να είχαμε πρακτικά κάποιες λύσεις; Τι ακριβώς συνέβη μετά το δημοψήφισμα και το στεντόρειο «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού που δόθηκε υπό καθεστώς πρωτόγνωρης προπαγάνδας και τρομοκράτησης του λαού; Τι άλλαξε και γιατί; Και τώρα; Τώρα τι θα γίνει; Σκληρό μνημόνιο; Και θα σταματήσουν εκεί οι δανειστές; Δεν θα ζητούν μέτρα διαρκώς;»
Δικαίως ο πολίτης αναρωτιέται και δικαίως περιμένει να λάβει απάντηση, ν’ ακούσει προτάσεις και λύσεις.
Όμως, επ’ ουδενί δεν μπορεί να είναι λύση η παραχώρηση στους αχόρταγους «εταίρους» που ζητούν «γη και ύδωρ» και την υποταγή ενός ολόκληρου λαού που πριν μια εβδομάδα σε καθεστώς τρομοκρατίας βροντοφώναξε «ΟΧΙ».
Δεν μπορεί να είναι η λύση η καταστροφή της περηφάνιας και της αξιοπρέπειας, που τόσο λόγος έγινε γι’ αυτήν και που ανέκτησε μετά από μια πενταετία που πάλευε στον δρόμο για ν’ αντιστρέψει την κατάσταση με μόνη «ανταμοιβή» του καταστολή και χημικά, δεν μπορεί να είναι η λύση η διάψευση της ελπίδας που καταθλίβει και αποθαρρύνει.
Όχι, δεν μπορεί.
Κοιτάζοντας το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η ελληνική κυβέρνηση μετά από την μακρά διάρκεια των διαπραγματεύσεων και με τα πρόσωπα των εταίρων γυμνά από τη μάσκα του «εταίρου» σε μια Ευρώπη που έχει απεμπολήσει τις βασικές της διακηρύξεις για τους λαούς που την αποτελούν, τι απομένει;
Να ειπωθεί όλη η αλήθεια στον ελληνικό λαό και τους λαούς της Ευρώπης χθες. Είναι το μόνο που θ’ αποδυναμώσει τον εχθρό, γιατί σε πόλεμο είμαστε, όχι σε διαβούλευση/διαπραγμάτευση, επίθεση δεχόμαστε, δεν κάνουμε διάλογο σαν ίσοι προς ίσους.
Ίσως το τελευταίο χαρτί που απομένει είναι η δημοσιοποίηση των γεγονότων, των όποιων εκβιασμών έγιναν, όποιοι κι αν είναι αυτοί, όποιας υφής, καθώς και να ειπωθεί όλη η αλήθεια στον λαό.
Ίσως το μόνο που απομένει, τελικά, είναι η ενεργοποίηση των αντανακλαστικών των λαών της Ευρώπης και η πρόκληση πολιτικού πανικού στη βάση. Στη βάση μιας Ευρώπης που ξέχασε πως είναι για τους λαούς και όχι για τις τράπεζες και την οικονομική ελίτ. Την Ευρώπη των λαών.
Στις τραγωδίες υπάρχει ο …από μηχανής θεός…στην ευρωπαϊκή τραγωδία, με κορυφαία την Ελλάδα, το μόνο που μπορεί να επέμβει είναι ο “από μηχανής λαός”. Πανευρωπαϊκά. Παγκόσμια.
Τα κοράκια της Ευρώπης και οι απανταχού δανειστές, δεν αστειεύονται και φαίνεται πεντακάθαρα.Αυτό βέβαια θα έπρεπε να έχει ληφθεί υπ’ όψιν εκ των προτέρων στο ακριβές μέγεθός του και πάλι δεν είναι σίγουρο,πως η αντιμετώπιση θα ήταν διαφορετική. Όπως έπρεπε και να ληφθεί υπ’ όψιν η…”καλή” δουλειά που είχαν κάνει οι προηγούμενοι “yes men”, που άνοιξαν τον δρόμο για να προελάσουν οι δανειστές σπέρνοντας πίσω νάρκες για οποιονδήποτε άλλο επιχειρούσε να μαζέψει ό,τι σώζεται από τα συντρίμμια.
Έπρεπε να κόψει δρόμο και να βγει μπροστά, αλλά για να το κάνει, έπρεπε και σημαντικό, έπρεπε να κυβερνά.
Τώρα η πλάτη είναι στον τοίχο. Τώρα η Ελλάδα από «άνεμος αντίστασης και αλλαγής» στην Ευρώπη των δανειστών και της οικονομική κατοχής, τείνει να είναι το σκοτωμένο κοράκι στο μποστάνι της, που ως άλλο σκιάχτρο, θα αποτρέψει, τρομάζοντας , τ’ άλλα πουλιά να πλησιάσουν και ν’ «αχρηστέψουν» την παραγωγή.
Αν υπάρχει ένα τελευταίο χαρτί, λοιπόν, πριν από ο,τιδήποτε άλλο συμβεί, πρέπει να παιχτεί τώρα.
Δεν ωφελεί καμία άλλη καθυστέρηση. Η εικόνα ήταν και πρέπει να εξακολουθήσει να είναι το δάσος, όχι το δέντρο. Για την δικαιοσύνη και τη δημοκρατία.
Ειρήνη Προμπονά