Με τρομερή έκπληξη διάβασα τη δημοσίευση Η Μεγάλη Απάτη του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι πολλά τα προβλήματα που μία πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα έχει να αντιμετωπίσει, και πολλές οι αδυναμίες του συγκεκριμένου κόμματος, που προκύπτουν τόσο από την εσωτερική του πολυφωνία, όσο και από τον συντονισμένο πόλεμο που δέχεται από όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων και των ειδικών συμφερόντων. Στις διπλωματικές και οικονομικές κρίσεις που αναπόφευκτα θα παρουσιαστούν, αν θέλουμε να αλλάξει πορεία η χώρα, η πολυφωνία του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί από αδυναμία να γίνει δύναμη. Όμως το απαραίτητο που πρέπει να εξασφαλιστεί σε μία τέτοια περίπτωση είναι εθνική και λαϊκή συσπείρωση. Υπ’ αυτή την έννοια είναι ανεύθυνο να δημιουργούνται ανασφάλειες και διχαστικά διλήμματα στο λαό.
Και προχωρώ στις ενστάσεις που έχω για την κριτική που διάβασα.
Η κριτική αυτή δέχεται ως δεδομένη όχι μία Ευρώπη θεσμική που επιζητά την ολοκλήρωσή της, αλλά μία κατάσταση 28 εθνικισμών. Αν αυτό ισχύει, ήδη έχει πάψει να υφίσταται Ευρωπαϊκή Ένωση και η διάλυσή της είναι θέμα χρόνου. Επομένως, δεν μπορεί να χαράζεται μία στρατηγική με αυτό ως προϋπόθεση, διότι αυτή η προϋπόθεση καθιστά ταυτοχρόνως άκυρη και κάθε αντίπαλη στρατηγική. Δέχεται, επίσης, ως στατική μία άκρως δυναμική διεθνή συγκυρία όπου οι αλλαγές είναι δραματικές και γρήγορες.
Γίνεται η κριτική ότι “αυτά δεν γίνονται εντός ευρώ” και άρα ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπατεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν είπε ότι αυτά θα γίνουν εντός ευρώ. Είπε ότι ο στόχος είναι να γίνουν εντός ευρώ. Με άλλα λόγια, στόχος είναι αυτά να γίνουν. Και ποιος μπορεί να διαφωνήσει ότι αυτό το οικονομικό μοντέλο που περιγράφει είναι το καλύτερο για την Ευρώπη και για την Ελλάδα; Κανένας. Επομένως το πρώτο βήμα είναι να διαγραφεί ξεκάθαρα η βούληση του λαού “θέλω αυτό το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο”. Αυτό ξεκινά μία διαδικασία κατά την οποία ελευθερώνονται κι άλλοι λαοί της Ευρώπης αλλά ακόμα και άλλες ηγεσίες να διαγράψουν ακριβώς την ίδια βούληση.
Η βούληση αυτή θα πρέπει να λέει ότι το ευρώ δεν μπορεί να είναι ζουρλομανδύας. Δεν μπορείς να εξαναγκάζεις 17 οικονομίες να προσπαθούν να γίνουν ολόιδιες, και όταν φτάσουν εκεί να διατηρούνται ολόιδιες ισορροπώντας σε ένα τεντωμένο σχοινί. Αυτό δεν είναι νομισματική ένωση, είναι το τσίρκο Μεντράνο ή ο Κουταλιανός που μασάει σίδερα και καταπίνει φλόγες. Ακόμα χειρότερα, όμως, η Γερμανία απαιτεί να παραμείνει εμπορικά πλεονασματική οικονομία, απαιτώντας από τις άλλες χώρες-μέλη να γίνουν κι αυτές. Έναντι ποιου θα είναι όλοι πλεονασματικοί; Αυτό είναι ένας παραλογισμός! Η ευρωζώνη είτε θα δεχτεί τον διαφορετικό ρόλο κάθε οικονομίας στον καταμερισμό της εργασίας και θα ρυθμίζει με έναν κεντρικό τρόπο τις κεφαλαιακές ροές, και παρεμπιπτόντως, θα επιτρέπει τη χρεοκοπία των επί μέρους μερών χωρίς την απειλή του εξοβελισμού, ή θα πάψει να προσπαθεί να είναι νομισματική ένωση. Ήδη, λόγω και μόνο της απειλής του grexit, το νόμισμα έχει πάψει να είναι ένα και ενιαίο, καθ’ ότι η προσδοκώμενη αξία ισόποσων καταθέσεων σε τράπεζες άλλων χωρών είναι διαφορετική.
Το πρόγραμμα δεν στοχεύει εκεί επειδή είναι υπεραισιόδοξο, μήτε στοχεύει πολύ ψηλά από βίτσιο. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στοχεύει εκεί διότι είναι η μόνη ρεαλιστική πιθανότητα λύσης του ευρωπαϊκού προβλήματος. Η Ευρώπη ως σύνολο πρέπει να τεθεί αντιμέτωπη με το γεγονός ότι δεν μπορεί να υπάρξει υπό τις παρούσες συνθήκες και πολιτικές, και άρα να αποφασίσει: ή θα προχωρήσει προοδευτικά ή θα το διαλύσει το μαγαζάκι να τελειώνουμε. Η πιο ρεαλιστική έκβαση είναι υπό την πίεση των συνθηκών το ευρωπαϊκό ιερατείο να κάνει μικρές υποχωρήσεις. Όμως ακόμα και η μικρή υποχώρηση είναι μία σημαντική ψυχολογική νίκη που αλλάζει τα δεδομένα άρδην και δημιουργεί νέα αυτοπεποίθηση σε λαούς και ηγεσίες, ξεκινώντας μία διαδικασία αλλαγής, μία αρχή που πράγματι αποτελεί το ήμισυ του παντός.
Η αλήθεια είναι ότι μεγάλα τμήματα του λαού έχουν χεστεί πάνω τους από την τρομοκρατία των Αδώνιδων και των Ντινόπουλων, λαϊκιστών του χειρίστου είδους που μεταχειρίζονται τη γελοία θεατρικότητα του λόγου τους για να σπείρουν το φόβο. Αυτά τα κομμάτια του πληθυσμού όντως δεν μπορούν να προσεγγιστούν με ριζοσπαστικά προτάγματα, και χρειάζεται μία “απάτη” που όμως δεν προκύπτει από δόλο, προκύπτει από την εγγενή φύση της έννοιας της διαπραγμάτευσης. Όμως, μία μετεκλογική νέα κατάσταση θα απελευθερώσει ψυχολογικά αυτή την πίεση. Όπως ξέρει όποιος πχ έχει γράψει πανελλαδικές εξετάσεις, μπορεί η φαντασία της εξέτασης να σε τρομοκρατεί, να σε αγχώνει, να σε παραλύει, όμως όταν κάθεσαι στο θρανίο και παίρνεις στα χέρια σου το διαγώνισμα, όλα αυτά εξαφανίζονται. Η πραγματικότητα είναι πάντα ευκολότερη από τη φαντασία. Η Μεγάλη Απάτη του ΣΥΡΙΖΑ είναι παγιδευμένη μέσα σε αυτή την αρρωστημένη φαντασίωση μίας δήθεν επερχόμενης καταστροφής και χειραγωγεί με αυτήν το μυαλό του αναγνώστη.