Tα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι απολύτως ελεγχόμενα από το καθεστώς που τα δανειοδοτεί. Βρισκόμαστε ανοιχτά πλέον σε κατάσταση πολιτικής ανωμαλίας…
Η ιδιωτική σφαίρα και η δημόσια είναι δύο ξεχωριστά πράγματα. Συνηθίζουμε να λέμε ότι το άτομο έχει το δικαίωμα να κρατά πτυχές της ιδιωτικής του ζωής μακριά από τη δημόσια θέα, ενώ και αντίστροφα η δημόσια σφαίρα έχει το δικαίωμα να προστατευτεί από αυτές.
Κάποια από τα στοιχεία που δομούν την ιδιωτική ζωή είναι ευκόλως εννοούμενα, όλοι τα καταλαβαίνουμε και με τη λογική τα γνωρίζουμε ο ένας για τον άλλο, κι όμως, όσο πασίγνωστα και ευκόλως εννοούμενα κι αν είναι, δεν αποτελούν δομικό στοιχείο των διαπροσωπικών σχέσεων στο δημόσιο χώρο. Επιπροσθέτως, ιδιωτικές απόψεις και θεωρήσεις για τη δημόσια ζωή που φαντάζουν ακραίες και μηδενιστικές, είναι για πολλούς επίσης αυτονόητες, αλλά ποτέ κανείς δεν θα τις εξέφραζε δημοσίως, γιατί όσο υποκρίνεσαι ότι κάτι μπορεί και να μη συμβαίνει, διατηρείς την ελπίδα ότι κάπου, για κάποιον, κάπως, δεν ισχύουν.
Αν όμως εγώ το ξέρω, εσύ το ξέρεις, για ποιον υποκρινόμαστε; Στο κενό αυτό, ορίζεται ο “Μέγας Άλλος”. Ένα υποκείμενο-θεωρητικό κατασκεύασμα. Αυτός ο οποίος δεν ξέρει, ή δεν πρέπει να ξέρει. Αυτός χάριν του οποίου υποκρινόμαστε ή κρατάμε τους τύπους.
Η διατήρηση των τύπων μπορεί να είναι κατά μία έννοια μία φαντασία, αλλά αυτή η φαντασία είναι το ίδιο το αντιληπτικό μας πεδίο, κοινωνικά, και άρα είναι και ισχυρά καθοριστική για το σχηματισμό της πραγματικότητας.
Εφαρμόζοντας αυτόν τον προβληματισμό σε ιδιωτικά παραδεκτές, δημόσιας φύσης, πραγματικότητες, μπορεί κανείς να ρωτήσει: είχαμε δημοκρατία όλα αυτά τα χρόνια -ακόμα και τα προ κρίσης; Είτε ορίσουμε τη δημοκρατία ως το καθεστώς που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών, ή απλώς ως μια λειτουργική αυτοκυβέρνηση, η απάντηση είναι όχι. Κι όμως, για το διάλογο στη δημόσια σφαίρα, η παραδοχή της απουσίας δημοκρατίας θα ήταν τραυματικό γεγονός και θα αποσταθεροποιούσε τη σχετική ομαλότητα που τουλάχιστον είχαμε κατακτήσει.
Σήμερα τα πράγματα δεν είναι έτσι. Σήμερα πολλοί πλέον παραδεχόμαστε τόσο ιδιωτικά όσο και δημόσια ότι το Σύνταγμα καταστρατηγείται, το κοινοβούλιο εκβιάζεται, οι κυβερνήσεις διορίζονται έξωθεν σε συνεργασία με εντόπιους συνωμότες, βουλευτές εξαγοράζονται. Και το πιο ανοιχτά και δημοσίως παραδεκτό απ’ όλα: τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι απολύτως ελεγχόμενα από το καθεστώς που τα δανειοδοτεί εν μέσω υπαρξιακής για αυτά κρίσης. Αυτό συνιστά καίριο πλήγμα στην ίδια την ομαλότητα.
Βρισκόμαστε ανοιχτά πλέον σε κατάσταση πολιτικής ανωμαλίας. Το διαβόητο απόσπασμα από δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 την παραμονή των ευρωεκλογών, υπό τη σκοπιά του “Άλλου” που θέλει την προπαγάνδα να κρατάει τα προσχήματα, συνιστά αισχρή χυδαιότητα, αποτελεί προσβολή της δημοσίας αιδούς, και συνεπώς σηματοδοτεί μία σημαντική και αξιοσημείωτη στροφή. Στροφή προς μία σουρεαλιστική πραγματικότητα μιντιακής προπαγάνδας που φάνταζε εξωπραγματική μόλις λίγα χρόνια πριν.
Ας γραφτεί στα πρακτικά, λοιπόν, για τον ιστορικό του μέλλοντος και προς παντός ενδιαφερομένου, ότι εδώ, στην Ελλάδα, στον απόηχο των ευρωεκλογών του 2014, και -πιθανόν- λίγο πριν την κρισιμότερη και άρα μιντιακά πιο βίαιη προεκλογική περίοδο στην πρόσφατη ιστορία μας, αυτή η στροφή έχει πραγματοποιηθεί.