Από το Πρόβατο όχι Αρνί
Ο Αύγουστος του 1913, όπως και όλο το καλοκαίρι, ήταν από δροσερό ως ψυχρό. Ο κόσμος βρισκόταν ακριβώς ένα χρόνο πριν το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και η Ευρώπη έπλεε σε μια ψευδαίσθηση αισιοδοξίας. Κανείς τότε δεν πίστευε σε μια γενική σύρραξη των ευρωπαϊκών κρατών, κανείς δεν αγχωνόταν για μεταφορά των στρατευμάτων μέσα στα σύνορα της ηπείρου μας. Όλοι είχαν τις αποικίες τους για να εκτονώνουν την ενέργειά τους και να δοκιμάζουν τα όπλα τους. Αν κάποιος προκαλούσε τους αρχηγούς των κρατών να ποντάρουν στην ειρήνη θα το δοκίμαζαν με υποθήκη τα έργα που έκαναν εντός και εκτός συνόρων, τα εμπορεύματα που δημιουργούσαν ασταμάτητα τα εργοστάσιά τους, τα προϊόντα που εισήγαγαν απ’ τα «χωράφια» τους στις Ινδίες και τα Κονγκά! Σπάνια όμως το ποντάρισμα σε προφανές σημείο αποφέρει τα κέρδη που υπόσχεται. Στις περισσότερες περιπτώσεις ο έμπειρος παίχτης θα δει τη φάκα πίσω απ’ το τυρί. Ο ερασιτέχνης όμως θα τσιμπήσει. Και το χειρότερο; Θα προσπαθήσει να το κάνει επενδύοντας στη λογική. Ή στη δικιά του λογική.
Έτσι, σε λιγότερο από δώδεκα μήνες, θα έμεναν ταπί οι ηγέτες αν υπήρχε το υποθετικό στοίχημα που αναφέραμε. Κάπως έτσι, εκείνον τον Αύγουστο, και το Καζίνο του Μόντε Κάρλο έβγαλε τα πιο άκοπα εκατομμύρια στην ιστορία της λειτουργίας του στέλνοντας στη φυλακή, τη χρεωκοπία και τον πάτο της θάλασσας πολλούς απ’ τους θαμώνες του.
Ήταν 18 του μήνα και το παιχνίδι στη ρουλέτα εξελισσόταν κανονικά ως τη στιγμή που το μαύρο άπλωσε την μακριά μπέρτα του και κάλυψε οτιδήποτε “λογικό” συνέβαινε στην αίθουσα. Με ένα απίστευτο χορό η μπίλια άφησε τα πέπλα της να πέσουν, γδύθηκε ίδια Σαλώμη και πρόστυχα ξεκίνησε να πατά μόνο στα σκουρόχρωμα πλακάκια του δαπέδου σέρνοντας στο τραπέζι, ως μόνη άλικη απόχρωση, τα φρεσκοβαμμένα νύχια της. 26 σερί φορές κάθισε στο μαύρο!!! Το ξαναγράφω: 26 ΣΕΡΙ ΦΟΡΕΣ ΣΤΟ ΜΑΥΡΟ!!
Οι παίχτες, μετά τη 15η φορά μπήκαν σε ένα τρυπάκι πανικού. Ξεκίνησαν να χοντραίνουν το παιχνίδι ακουμπώντας τις μάρκες τους στο κόκκινο, διπλασιάζοντας και τριπλασιάζοντας τα ποσά τους. Εισήλθαν στη γνωστή «πλάνη του παίχτη» ή από εκείνη τη μέρα κι έπειτα «πλάνη του Μόντε Κάρλο» και δε βγήκαν ποτέ. Μια απλή λάθος σκέψη τους έστειλε φιοριτούρες στην καλλιγραφία της λέξης «χρεοκοπία»!
Σε ένα δίκαιο παιχνίδι δύο αποτελεσμάτων (κόκκινο-μαύρο, κορώνα-γράμματα κ.α.) η πιθανότητα να έρθει είτε το ένα αποτέλεσμα είτε το άλλο είναι 50% (1/2). Η πιθανότητα να έρθει 15 φορές στη σειρά το ίδιο αποτέλεσμα (πχ κορόνα) πριν ρίξουμε το κέρμα είναι 1/215. Απειροελάχιστη δηλαδή. Εκεί είναι το τυρί. Εκεί έπεσαν όλοι με τα μούτρα να το φάνε. Απ’ τη στιγμή που το κέρμα έχει ριχτεί 15 φορές (3, 16, 20, 50… δεν έχει σημασία) η επόμενη φορά που φεύγει απ’ το χέρι μας (η κάθε επόμενη φορά) έχει 50% πιθανότητες να έρθει κορώνα ή γράμματα (αν μιλάμε για ρουλέτα: κόκκινο ή μαύρο). Έτσι η φάκα άνοιξε κι έτσι τους χώρεσε μέσα όλους. 26 φορές έφτασε το σερί του μαύρου. Κάθε φορά η μπίλια έκοβε τις βόλτες της με 50% πιθανότητες να επαληθέψει ένα απ’ τα δύο χρώματα. Όλοι όμως σκέφτονταν το 1/226 κλείνοντας τα μάτια στο 100% του να κοιμηθούν πίσω απ’ τα κάγκελα. Και δυστυχώς κοιμήθηκαν…
——————————–
Το Σάββατο το βράδυ, είναι το τελικός του Champions League ανάμεσα στη Ρεάλ και τη Γιουβέντους. Οι απανταχού παίχτες του στοιχήματος μετράνε τα λεφτά τους, ονειρεύονται ταξίδια στην Καραϊβική με τα κέρδη, ενώ η αλήθεια είναι ότι στο μέσα δωμάτιο έχουν καλογυαλισμένο ακόμη μια φορά τον κουβά. Δεν είμαι ενάντια στο ποντάρισμα, στην αδρεναλίνη του να περιμένεις ένα ακόμη κόρνερ από το 60ο λεπτό για να πληρωθείς και αυτό εν τέλει να έρχεται στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων. Το μόνο που λέω είναι να γίνεται με ψυχραιμία και προς απόλαυση γιατί τα μαθηματικά ή η τυχαιότητα (κάτι απίστευτες κοσμικές συμπτώσεις που ίσως πούμε στο επόμενο κείμενο) είναι ικανά να στείλουν τον παίχτη καγκελόπορτα σε ψυχιατρικό ίδρυμα στην εξωτική Σιβηρία