του Κυριάκου*
Οι ψηφοφόροι καρακράξες! Πόσες φορές έχετε ακούσει τις φράσεις «Θα τον κράξω για να του δείξω εγώ» ή «τον έκραξα για να μάθει», «κράξε τον να ισιώσει» ή είναι «κραγμένος» ή «τον έκραξε ο Λαζόπουλος»; Πολλές φαντάζομαι. Είναι φράσεις της καθημερινότητάς μας Το λεγόμενο κράξιμο: Ένα από τα χαρακτηριστικά μας στο οποίο είμαστε εξπέρ στο σε αυτή τη χώρα.
Το κράξιμο ως συνήθεια παίρνει πολλές μορφές: Στο γήπεδο γιούχα, στο τιμόνι μούντζα, ο τοιούτος κραγμένη…και ούτω καθεξής. Γιατί κράζουμε όμως; Γιατί ξεχάσαμε να κάνουμε διάλογο; Γιατί δεν ακούμε τον άλλο; Γιατί κάνουμε μόνο παράλληλους μονολόγους; Θεωρώ ότι απλά έτσι μάθαμε. Μάθαμε στο εύκολο κράξιμο και στην τεμπελιά του μυαλού, στο ότι βαριόμαστε να σκεφτούμε ένα βήμα παραπάνω, στην εδώ και χρόνια έντονα καλλιεργημένη ευκολολαγνεία μας .
Ποια η εύκολη λύση να αντιμετωπίσω το πρόβλημά μου ή κάτι που δε μου αρέσει; Το κράζω! Το κράζω όσο πιο δυνατά μπορώ! Και μετά τι; Τίποτα βέβαια, το κράξιμο αρκεί! Έτσι μάθαμε. Και αρκεί διότι η δύσκολη λύση είναι να σκεφτείς πώς θα αντιμετωπίσεις κάτι που σε χαλάει, να βρεις λύση, να πάρεις μέτρα, να πεις τις προτάσεις σου, να κάνεις διάλογο! Να βάζεις το μυαλό μου να σκεφτεί παραπάνω; Μπα, δεν είμαστε εμείς για τα δύσκολα, εμείς ο λαός του φραπέ και δε του «δε βαριέσαι μωρέ».
Πως μεταφράζεται το κράξιμο στην πολιτική; Με τρεις τρόπους: 1. Με την ψήφο κραξίματος, το λεγόμενο μαύρισμα, ή ψήφος διαμαρτυρίας κατά τους εκλογολόγους, 2. Με το κράξιμο στην τηλεόραση και 3. Με τα κόμματα που δημιουργούνται για να προσελκύσουν κοπάδια από καρακράξες που κράζουν αβέρτα για να διαμαρτυρηθούν! Ένας λαός με κουλτούρα καφετέριας, που μπερδεύει την πολιτική με το ποδόσφαιρο, είναι επακόλουθο να νομίζει ότι η πολιτική συζήτηση δεν είναι κάτι άλλο από το κράξιμο. Και περιγράφω μια πρόσφατη εμπειρία μου: Ρώτησα ένα φίλο, ποιόν θα ψηφίσει στις εκλογές. – Το Λιάκο, μου λέει, τον άντρα το βαρύ! Θέλουνε κράξιμο όλοι οι άλλοι! Για να κράξω τους άλλους θα ψηφίσω Λιάκο Κασιδιάρη… Με επιχειρήματα βέβαια δεν άντεξε να περάσει σε μια πιο προωθημένη σκέψη και μοιραία εκεί η συζήτηση κόπηκε. Δυστυχώς, χρόνια τώρα, η παιδεία μας φτιάχνεται στα πάνελ των τηλεοράσεων όπου το κράξιμο βασιλεύει, στα πρωινάδικα και στα γήπεδα και, τελευταία, από τα κάθε λογής άρθρα του ιντερνέτ που μπήκαν βίαια μέσω των smartphones στη ζωή μας.
Για του λόγου το αληθές της παιδείας μας διαβάστε και αυτό εξαιρετικό άρθρο: https://www.kathimerini.gr/764358/opinion/epikairothta/politikh/na-sevesai-kai-na-anexesai-toys-alloys. Μπορεί λοιπόν ο ψηφοφόρος καρακράξα, σε οποιοδήποτε πολιτικό χώρα και αν ανήκει, να λέει ότι έχει ελληνική παιδεία; Κατηγορηματικά όχι! Εγώ θυμάμαι πρόχειρα ότι οι Έλληνες ήταν εθισμένοι στο διάλογο! Άκουσον δε, είπε ο Θεμιστοκλής! Συζήτα έλεγαν ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας, πες τα επιχειρήματά σου, κάνε διάλογο! Αν ο σημερινός Έλληνας συνεχίσει να είναι καρακράξα, φοβάμαι ότι το μέλλον για τη χώρα είναι ζοφερό! Δυστυχώς, όλα είναι θέμα συνήθειας στην καθημερινότητά μας, πως έχουμε μάθει! Και άντε να γερονταφήσεις ότι έμαθες μικρός….η μικρή καρακάξα απλά μεγαλώνει και γίνεται κάργια, δε θα γίνει ποτέ καρδερίνα!
Και η κρίση θα συνεχίζεται έως ότου αντί να κράζουμε προτείνουμε ρεαλιστικές λύσεις. Προτείνω λοιπόν εθισμό στο διάλογο, επιστροφή στο λόγο. Το επιχείρημα αντιμετωπίζεται με επιχείρημα και κριτική, όχι με κράξιμο. Μπορούμε!
*Ο Κυριάκος εργάζεται ως νομικός στην Γαλλία και είναι απόφοιτος πολιτικής επιστήμης